- Διαβάστε τις συνεντεύξεις στην εφημερίδα ¨ΠΡΩΙΝΗ" καθώς και στο απόλυτο αθλητικό site olympiasports.gr
Συνέντευξη Θάν. Καλογερόπουλου:
"Μέσα από τις ήττες μαθαίνουμε..." - Βίντεο
Φωτογραφίες: Λίνα Λύγκα, Επιμέλεια-Μοντάζ βίντεο: Κων/νος Γκελντής
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πύργο Ηλείας στις 9 Ιουλίου του 1998.
Τα τελευταία τρία χρόνια αγωνίζεται στην ομάδα του Αργοναύτη Κατακόλου προερχόμενος από την ακαδημία του Αιόλου Πύργου από όπου και ξεκίνησε. Ο λόγος για τον κεντρικό αμυντικό της ομάδας του Αργοναύτη, Θάνο Καλογερόπουλο.
Ο Θάνος Καλογερόπουλος μιλά σε μια εκ βαθέων συνέντευξη που παραχώρησε στην Εφημερίδα ΠΡΩΙΝΗ και στον Κωνσταντίνο Γκελντή.
Να σημειώσουμε, ότι αυτή είναι η πρώτη από μία σειρά συνεντεύξεων του Κων/νου Γκελντή, καθώς θα ακολουθήσουν κι άλλες και σκοπός τους θα είναι να γνωρίσουμε καλύτερα τους αθλητές του τόπου μας, νέους και παλιούς.
Ο Θάνος Καλογερόπουλος μιλά σε μια εκ βαθέων συνέντευξη που παραχώρησε στην Εφημερίδα ΠΡΩΙΝΗ και στον Κωνσταντίνο Γκελντή.
Να σημειώσουμε, ότι αυτή είναι η πρώτη από μία σειρά συνεντεύξεων του Κων/νου Γκελντή, καθώς θα ακολουθήσουν κι άλλες και σκοπός τους θα είναι να γνωρίσουμε καλύτερα τους αθλητές του τόπου μας, νέους και παλιούς.
- Σε ποια ομάδα αγωνίζεσαι φέτος και από ποιες έχεις περάσει στο παρελθόν;
“Τα τελευταία τρία χρόνια αγωνίζομαι στον Αργοναύτη Κατακόλου προερχόμενος από την ακαδημία του Αιόλου. Η θέση μου είναι κεντρικός αμυντικός”.
“Τα τελευταία τρία χρόνια αγωνίζομαι στον Αργοναύτη Κατακόλου προερχόμενος από την ακαδημία του Αιόλου. Η θέση μου είναι κεντρικός αμυντικός”.
- Τι έχεις να θυμάσαι απ τις ομάδες που έχεις περάσει;
“Αυτό που θυμάμαι που θυμάμαι έντονα από τις ομάδες που έχω περάσει είναι οι ατελείωτες προπονήσεις, μεγάλες χαρές από τις νίκες και απογοητεύσεις από ήττες...”.
- Το ποδόσφαιρο το βλέπεις σαν χόμπι ή θα ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά στο μέλλον;
“Από την πρώτη στιγμή που έπαιξα, ήθελα να γίνω μεγάλος ποδοσφαιριστής... Tο όνειρο κάθε παιδιού που παίζει με το ποδόσφαιρο άλλωστε…”.
- Πως νιώθεις την ώρα που μπαίνεις στο γήπεδο, όταν ξεκινάει ο αγώνας;
“Έχω άγχος. Είμαι όμως και πολύ αποφασισμένος να νικήσω!”
“Έχω άγχος. Είμαι όμως και πολύ αποφασισμένος να νικήσω!”
Το συναίσθημα όταν βάζεις γκολ;
“Πλήθος συναισθημάτων… Περισσότερο νιώθω χαρά και ικανοποίηση…”
- Η ήττα είναι πικρή;
“Η ήττα είναι όντως πικρή! Αλλά μέσα από τις ήττες μαθαίνουμε και προσπαθούμε να είμαστε καλύτεροι…”
“Η ήττα είναι όντως πικρή! Αλλά μέσα από τις ήττες μαθαίνουμε και προσπαθούμε να είμαστε καλύτεροι…”
- Έχεις νιώσει ποτέ να σε αδικούν;
“Έχω αδικηθεί αρκετές φορές, αλλά δεν νιώθω να γίνεται εσκεμμένα”.
“Έχω αδικηθεί αρκετές φορές, αλλά δεν νιώθω να γίνεται εσκεμμένα”.
- Αντιμετώπισες ποτέ δυσκολίες στον χώρο του ποδοσφαίρου;
“Έχω περάσει στο παρελθόν δυσκολίες και συγκεκριμένα από τραυματισμούς που είχα”.
“Έχω περάσει στο παρελθόν δυσκολίες και συγκεκριμένα από τραυματισμούς που είχα”.
- Είναι στις προτεραιότητές σου το ποδόσφαιρο;
“Πάντα θα ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο. Ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου ασχολία, ακόμα και φέτος που δίνω Πανελλήνιες”.
- Υπάρχει κάποιο άτομο που να σου δίνει συμβουλές και να το ακούς;
“Πάντα ακούω τις συμβουλές των προπονητών μου και πειθαρχώ στις οδηγίες τους και θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κο Κώστα Σκαρτσιάρη και τον κο Αντώνη Χρυσανθακόπουλο που με στήριξαν από τα πρώτα μου βήματα στον χώρο του ποδοσφαίρου”.
“Πάντα ακούω τις συμβουλές των προπονητών μου και πειθαρχώ στις οδηγίες τους και θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κο Κώστα Σκαρτσιάρη και τον κο Αντώνη Χρυσανθακόπουλο που με στήριξαν από τα πρώτα μου βήματα στον χώρο του ποδοσφαίρου”.
- Έχεις σκεφτεί τον εαυτό σου χωρίς ποδόσφαιρο;
“Το ποδόσφαιρο είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μου πλέον και πάντα θα ασχολούμαι με αυτό!”.
- Έχεις βρεθεί ποτέ αντίπαλος με φίλο σου ή με ομάδα που ήσουν πριν;
« Έχει τύχει να βρεθώ αντίπαλος με δύο πολύ καλούς μου φίλους. Εκείνη την ώρα ξεχνάς τα πάντα περί φιλίας και συγκεντρώνεσαι μόνο στο στόχο που έχει βάλει η ομάδα σου. Τη νίκη δηλαδή… Σίγουρα δεν είναι και το πιο εύκολο για μένα να ανταγωνίζομαι με φίλους μου».
- Ελεύθερο χρόνο για να παρακολουθήσεις άλλους τοπικούς αγώνες, έχεις;
“Ο ελεύθερος χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος και συμβιβάζομαι μόνο με τηλεοπτικούς αγώνες”.
- Κατά τη γνώμη σου ποιο είναι το Α και το Ω στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;
“Η άριστη σωματική κατάσταση, η ταχύτητα στη σκέψη καθώς και η πειθαρχία.”
“Η άριστη σωματική κατάσταση, η ταχύτητα στη σκέψη καθώς και η πειθαρχία.”
- Ανδρικό ποδόσφαιρο – Γυναικείο ποδόσφαιρο, υπάρχουν διαφορές;
“Σίγουρα υπάρχει διαφορά στη δυναμικότητα και στην ένταση ενός ανδρικού ποδοσφαιρικού αγώνα από ενός γυναικείου αλλά δεν παύει να υπάρχει το ίδιο πάθος για την ευόδωση του σκοπού κάθε ομάδας”.
- Πιστεύεις ότι λείπει κάτι από το Ηλειακό ποδόσφαιρο;
“Πιστεύω πως ο νέος ποδοσφαιριστής καλείται να εγκλιματιστεί από τις παιδικές ακαδημίες απευθείας στις ανδρικές ομάδες χωρίς ένα ενδιάμεσο σκαλοπάτι. Γι’ αυτό νομίζω πως είναι επιτακτική η δημιουργία κατηγορίας εφήβων που θα παίρνει μέρος στο πανελλαδικό πρωτάθλημα που συμμετέχουν οι ακαδημίες των μεγάλων ομάδων!”.
Πιστεύεις ότι η Ηλεία βοηθά τους νέους να εξελιχθούν και να πάνε ένα σκαλοπάτι παραπάνω στο ποδόσφαιρο;
“Η αλήθεια είναι πως η Ηλεία στηρίζει τους νέους μέχρι το τέλος του παιδικού πρωταθλήματος. Έπειτα είναι στο χέρι των προπονητών εάν θα τους δώσουν ευκαιρίες στις κατηγορίες του τοπικού πρωταθλήματος“.
- Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω θα ασχολιόσουν ξανά με το ποδόσφαιρο;
“Σίγουρα δεν θα το αντικαθιστούσα με κανένα άλλο άθλημα”
“Σίγουρα δεν θα το αντικαθιστούσα με κανένα άλλο άθλημα”
- Όνειρα για το μέλλον;
“Πρωταρχικός στόχος είναι η εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο και παράλληλα να συνδυάσω τις σπουδές με το αγαπημένο μου άθλημα”.
- Τι συμβουλή θα έδινες στους νέους του σήμερα;
“Θα συμβούλευα τα νέα παιδιά να βάλουν στη ζωή τους τον αθλητισμό γιατί διαμορφώνει υγιείς προσωπικότητες”!
- Ο κόσμος σας στηρίζει;
“Ο κόσμος στηρίζει το τοπικό πρωτάθλημα και παρακολουθεί τους αγώνες μας”.
- Οικογένεια – φίλοι; πάντα «παρών» στους αγώνες;
“Όποτε τους το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις τους, έρχονται να μας στηρίξουν”.
Ευχαριστούμε τον Θάνο Καλογερόπουλο για την συνέντευξη που μας παραχώρησε και του ευχόμαστε να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά και πάντα επιτυχίες!
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Γκελντή
*φωτογραφίες: Λίνα Λύγκα
*φωτογραφίες: Λίνα Λύγκα
Πηγή: Εφημερίδα Πρωινή
ΒΙΝΤΕΟ:
Επόμενη Συνέντευξη:
Γιώργος Νεοφώτιστος:
«Σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις!»
«Σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις!»
Συνέντευξη στον Κων/νο Γκελντή (kostasgkelntis1@gmail.com)
Επιμέλεια: Μαρία Καραντώνη - Φωτογραφίες: Λίνα Λύγκα
Επιμέλεια: Μαρία Καραντώνη - Φωτογραφίες: Λίνα Λύγκα
Ο κεντρικός μέσος του Ηρακλή Π/Β, Γιώργος Νεοφώτιστος, γιος του παλαίμαχου άσου του Πανηλειακού, Σωτήρη, ακολουθεί τα δικά του… μονοπάτια στο χώρο του ποδοσφαίρου, αποδεικνύοντας ότι πολλές φορές τα «γονίδια» διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του ανθρώπου. Ο Γιώργος μιλάει σήμερα σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στον Κωνσταντίνου Γκελντή. Απολαύστε την…
- Πώς ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο και κατά πόσο έπαιξε ρόλο ο πατέρας σου σ’ αυτό;
«Κλώτσησα» για πρώτη φορά μπάλα όταν ήμουν ακόμα πέντε χρόνων…
Έπαιζα μαζί με τον πατέρα μου σπίτι.. τον έβλεπα που έπαιζε με τους Παλαίμαχους, ζητούσα κι εγώ να παίξω γιατί μου άρεσε και έτσι με έγραψε στο καλτσέτο και εκεί ουσιαστικά έκανα τα πρώτα μου βήματα.. αλλά από μικρός είχα τα γονίδια του πατέρα μου..¨.
- Φέτος σε ποια ομάδα αγωνίζεσαι;
«Φέτος ξεκίνησα στον Ενιπέα Λαντζοΐου αλλά τον Ιανουάριο πήρα μεταγραφή και πήγα στον Ηρακλή Παλαιοβαρβάσαινας…»
«Φέτος ξεκίνησα στον Ενιπέα Λαντζοΐου αλλά τον Ιανουάριο πήρα μεταγραφή και πήγα στον Ηρακλή Παλαιοβαρβάσαινας…»
- Πως προέκυψε να φύγεις από τον Ενιπέα Λαντζοΐου και να πας στον Ηρακλή Παλαιοβαρβάσαινας;
«Η Αλήθεια είναι πως στον Ενιπέα Λαντζοΐου είχα λιγότερο συμμετοχή από όσο θα ήθελα και από τη στιγμή που ο Ηρακλής Παλαιοβαρβάσαινας μου έδινε την ευκαιρία να είμαι πιο ενεργός και να συμμετέχω περισσότερο ώστε όλοι μαζί να καταφέρουμε να «ανεβάσουμε την ομάδα στην Α’ κατηγορία , δέχτηκα και με χαρά πήγα.. Εκτιμώ πολύ και τον προπονητή μας τον κύριο Νίκο Αντωνόπουλο και δε σου κρύβω πως έπαιξε κι αυτό ρόλο…»
«Η Αλήθεια είναι πως στον Ενιπέα Λαντζοΐου είχα λιγότερο συμμετοχή από όσο θα ήθελα και από τη στιγμή που ο Ηρακλής Παλαιοβαρβάσαινας μου έδινε την ευκαιρία να είμαι πιο ενεργός και να συμμετέχω περισσότερο ώστε όλοι μαζί να καταφέρουμε να «ανεβάσουμε την ομάδα στην Α’ κατηγορία , δέχτηκα και με χαρά πήγα.. Εκτιμώ πολύ και τον προπονητή μας τον κύριο Νίκο Αντωνόπουλο και δε σου κρύβω πως έπαιξε κι αυτό ρόλο…»
- Τι θέση παίζεις;
«Παίζω κέντρο ως κεντρικός μέσος και πλάγια επιθετικός…»
«Παίζω κέντρο ως κεντρικός μέσος και πλάγια επιθετικός…»
- Πες μας λίγο πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το ποδόσφαιρο και από ποιες ομάδες έχεις περάσει…
«Ξεκίνησα από τις Ακαδημίες του «Δημόπουλου» όπου εκεί πέρασα πολύ ωραία, κάναμε πολλά ταξίδια και παίξαμε σε πολλά γήπεδα... μετά ασχολήθηκα με τους ερασιτέχνες του Πανηλειακού πολύ ωραίες εμπειρίες και από εκεί γιατί κατάφερα να παίξω σε γήπεδα που μέχρι εκείνη τη στιγμή τα είχα δει μόνο στην τηλεόραση.. και ύστερα πήγα στον Αστέρα Αμαλιάδας, στην ομάδα της Βαρβάσαινας, στον Κένταυρο Μαγούλας, στην ομάδα της Κρέστενας, υπήρξα ποδοσφαιριστής στον Πέλοπα Πύργου, μέχρι πριν από ένα μήνα στον Ενιπέα Λαντζοΐου και τώρα είμαι στον Ηρακλή Παλαιοβαρβάσαινας».
«Ξεκίνησα από τις Ακαδημίες του «Δημόπουλου» όπου εκεί πέρασα πολύ ωραία, κάναμε πολλά ταξίδια και παίξαμε σε πολλά γήπεδα... μετά ασχολήθηκα με τους ερασιτέχνες του Πανηλειακού πολύ ωραίες εμπειρίες και από εκεί γιατί κατάφερα να παίξω σε γήπεδα που μέχρι εκείνη τη στιγμή τα είχα δει μόνο στην τηλεόραση.. και ύστερα πήγα στον Αστέρα Αμαλιάδας, στην ομάδα της Βαρβάσαινας, στον Κένταυρο Μαγούλας, στην ομάδα της Κρέστενας, υπήρξα ποδοσφαιριστής στον Πέλοπα Πύργου, μέχρι πριν από ένα μήνα στον Ενιπέα Λαντζοΐου και τώρα είμαι στον Ηρακλή Παλαιοβαρβάσαινας».
- Έχεις να θυμάσαι ωραίες στιγμές από τις ομάδες που πέρασες;
«Σε οποιαδήποτε ομάδα κι αν πήγα κοιτούσα να περάσω πάνω απ’ όλα ωραία.. δεν ήθελα ούτε να υπάρχει γκρίνια, προσπαθούσαμε να κάνουμε χαβαλέ όπως γίνεται μέχρι και σήμερα… γενικότερα προσπαθώ να κρατώ χαμηλούς τόνους.. Έκανα φίλους και ακόμα και σήμερα διατηρώ τις φιλίες μου που απέκτησα μέσα απ’ τις ομάδες που έπαιξα.. δεν έχω να θυμάμαι τίποτα το αρνητικό.. μόνο όμορφες στιγμές μου έρχονται στο μυαλό…».
«Σε οποιαδήποτε ομάδα κι αν πήγα κοιτούσα να περάσω πάνω απ’ όλα ωραία.. δεν ήθελα ούτε να υπάρχει γκρίνια, προσπαθούσαμε να κάνουμε χαβαλέ όπως γίνεται μέχρι και σήμερα… γενικότερα προσπαθώ να κρατώ χαμηλούς τόνους.. Έκανα φίλους και ακόμα και σήμερα διατηρώ τις φιλίες μου που απέκτησα μέσα απ’ τις ομάδες που έπαιξα.. δεν έχω να θυμάμαι τίποτα το αρνητικό.. μόνο όμορφες στιγμές μου έρχονται στο μυαλό…».
- Το ποδόσφαιρο για σένα είναι χόμπι ή επάγγελμα;
«Κάθε ποδοσφαιριστής στα πρώτα του βήματα το βλέπει σαν επάγγελμα όπως κι εγώ.. μετά όμως βγήκε σαν χόμπι…».
«Κάθε ποδοσφαιριστής στα πρώτα του βήματα το βλέπει σαν επάγγελμα όπως κι εγώ.. μετά όμως βγήκε σαν χόμπι…».
- Παράλληλα με το ποδόσφαιρο ασχολείσαι και με κάτι άλλο;
«Παράλληλα με το ποδόσφαιρο, εργάζομαι στο σέρβις του «Επαρχείου»
- Θεωρείς τον εαυτό σου καλό παίχτη;
«Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ.. Θα έρθεις σε έναν αγώνα εσύ να με δεις και περιμένω την απάντησή σου!».
«Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ.. Θα έρθεις σε έναν αγώνα εσύ να με δεις και περιμένω την απάντησή σου!».
- Πως νιώθεις όταν μπαίνεις στο γήπεδο την ώρα που ξεκινά ο αγώνας;
«Από τη στιγμή που το βλέπω σαν χόμπι, κοιτώ σε κάθε παιγνίδι, να είμαι ο εαυτός μου.. δε θέλω να τσακωθώ ούτε με κάποιο παίκτη μέσα στο γήπεδο, ούτε να προκαλέσω.. κοιτάω να παίξω μπάλα και να το ευχαριστηθώ…»
«Από τη στιγμή που το βλέπω σαν χόμπι, κοιτώ σε κάθε παιγνίδι, να είμαι ο εαυτός μου.. δε θέλω να τσακωθώ ούτε με κάποιο παίκτη μέσα στο γήπεδο, ούτε να προκαλέσω.. κοιτάω να παίξω μπάλα και να το ευχαριστηθώ…»
- Όταν βάζεις γκολ… το συναίσθημα…;
«Το γκολ, είναι η χαρά κάθε παίκτη.. Είναι ό,τι καλύτερο έχει αυτό το άθλημα.. εντάξει.. η χαρά δεν περιγράφεται και πόσο μάλλον όταν βάζεις γκολ με αποτέλεσμα τη νίκη της ομάδας σου…»
«Το γκολ, είναι η χαρά κάθε παίκτη.. Είναι ό,τι καλύτερο έχει αυτό το άθλημα.. εντάξει.. η χαρά δεν περιγράφεται και πόσο μάλλον όταν βάζεις γκολ με αποτέλεσμα τη νίκη της ομάδας σου…»
- Η ήττα είναι πικρή;
«Η ήττα πιστεύω ότι σε κάνει πιο δυνατό… δηλαδή σε κάνει να μαθαίνεις πράγματα και να έρθεις την επόμενη φορά καλύτερος… δεν πρέπει να σε πάρει ποτέ από κάτω ένα αρνητικό αποτέλεσμα…».
«Η ήττα πιστεύω ότι σε κάνει πιο δυνατό… δηλαδή σε κάνει να μαθαίνεις πράγματα και να έρθεις την επόμενη φορά καλύτερος… δεν πρέπει να σε πάρει ποτέ από κάτω ένα αρνητικό αποτέλεσμα…».
- Σε έχουν αδικήσει ποτέ;
«Πάρα πολλές φορές… έχω «φάει» και κόκκινη κάρτα που δεν άξιζα.. δηλαδή σκέψου.. ήταν σε έναν αγώνα ένας παίκτης μπροστά μου και έκανε φάουλ και ο διαιτητής μου έδωσε δεύτερη κίτρινη.. ήμουν στον Κένταυρο Μαγούλας τότε και παίζαμε με την Κρέστενα.. το θυμάμαι σα να ήταν χθες…».
«Πάρα πολλές φορές… έχω «φάει» και κόκκινη κάρτα που δεν άξιζα.. δηλαδή σκέψου.. ήταν σε έναν αγώνα ένας παίκτης μπροστά μου και έκανε φάουλ και ο διαιτητής μου έδωσε δεύτερη κίτρινη.. ήμουν στον Κένταυρο Μαγούλας τότε και παίζαμε με την Κρέστενα.. το θυμάμαι σα να ήταν χθες…».
- Αντιμετώπισες ποτέ δυσκολίες στο χώρο του ποδοσφαίρου;
«Δυσκολίες… στο θέμα της προπόνησης! Όλες οι ομάδες αντιμετωπίζουν δυσκολίες μ’ αυτό το θέμα γιατί δεν υπάρχουν γήπεδα..».
«Δυσκολίες… στο θέμα της προπόνησης! Όλες οι ομάδες αντιμετωπίζουν δυσκολίες μ’ αυτό το θέμα γιατί δεν υπάρχουν γήπεδα..».
- Το ποδόσφαιρο είναι στις προτεραιότητές σου;
«Το ποδόσφαιρο από τη στιγμή που το βλέπω σαν χόμπι επειδή εργάζομαι ταυτόχρονα, προσπαθώ να τα συνδυάσω και τα δύο».
«Το ποδόσφαιρο από τη στιγμή που το βλέπω σαν χόμπι επειδή εργάζομαι ταυτόχρονα, προσπαθώ να τα συνδυάσω και τα δύο».
- Έχεις κάποιο γούρι που δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ;
«Γούρι…; Δεν τα πιστεύω εγώ αυτά.. Απλά πριν αρχίσει το παιχνίδι κάνω πάντα το σταυρό μου… όλα τα υπόλοιπα, είναι στη διάθεση».
«Γούρι…; Δεν τα πιστεύω εγώ αυτά.. Απλά πριν αρχίσει το παιχνίδι κάνω πάντα το σταυρό μου… όλα τα υπόλοιπα, είναι στη διάθεση».
- Υπάρχει κάποιο άτομο που σου δίνει συμβουλές και το ακούς πάντα;
«Όταν ήμουν πιο μικρός είχα τον πατέρα μου που μου έδινε συμβουλές πάντα όμως ότι και να μου λένε μπορεί να δείχνω ότι δεν τους ακούω αλλά το κρατώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου…».
«Όταν ήμουν πιο μικρός είχα τον πατέρα μου που μου έδινε συμβουλές πάντα όμως ότι και να μου λένε μπορεί να δείχνω ότι δεν τους ακούω αλλά το κρατώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου…».
- Ο πατέρας σου, που είναι του «χώρου», τι σου λέει..;
«Ο πατέρας μου, μου δίνει συμβουλές αλλά εγώ κάνω ότι δεν τις ακούω.. τις κρατώ όμως όπως είπα και πριν στο πίσω μέρος του μυαλού μου… Επίσης δεν τον αφήνω καν να έρχεται στους αγώνες που παίζω και αν τύχει να έρθει καμμιά φορά τότε σίγουρα έχει έρθει κρυφά!».
«Ο πατέρας μου, μου δίνει συμβουλές αλλά εγώ κάνω ότι δεν τις ακούω.. τις κρατώ όμως όπως είπα και πριν στο πίσω μέρος του μυαλού μου… Επίσης δεν τον αφήνω καν να έρχεται στους αγώνες που παίζω και αν τύχει να έρθει καμμιά φορά τότε σίγουρα έχει έρθει κρυφά!».
- Τελικά το ποδόσφαιρο είναι στις προτεραιότητές σου, είναι τρόπος ζωής… θα άντεχες χωρίς αυτό;
«Όχι! Το έχω σκεφτεί πολλές φορές… Χωρίς ποδόσφαιρο δεν μπορώ να ζήσω!¨.
«Όχι! Το έχω σκεφτεί πολλές φορές… Χωρίς ποδόσφαιρο δεν μπορώ να ζήσω!¨.
- Κάνεις κάποια συγκεκριμένη διατροφή;
«Δεν κάνω κάποια συγκεκριμένη διατροφή.. Δίνω πολύ βάση στο πρωινό γεύμα όπου περιλαμβάνει ένα με δύο ποτήρια φυσικό χυμό και δύο τοστ.. το μεσημέρι όπως και το βράδυ σπιτικό φαγητό από την πολύ καλή μαγείρισσα, την μητέρα μου! (γελάει)».
«Δεν κάνω κάποια συγκεκριμένη διατροφή.. Δίνω πολύ βάση στο πρωινό γεύμα όπου περιλαμβάνει ένα με δύο ποτήρια φυσικό χυμό και δύο τοστ.. το μεσημέρι όπως και το βράδυ σπιτικό φαγητό από την πολύ καλή μαγείρισσα, την μητέρα μου! (γελάει)».
- Έχεις βρεθεί ποτέ αντίπαλος με φίλο σου;
«Με κολλητό μου φίλο, όχι! Αλλά έχει τύχει πολλές φορές να παίξω αντίπαλος με κάποια ομάδα που ήμουν πριν.. είναι λίγο περίεργο το συναίσθημα γιατί έχω δεθεί με τα παιδιά και έχουμε παίξει και μαζί για τον ίδιο στόχο».
«Με κολλητό μου φίλο, όχι! Αλλά έχει τύχει πολλές φορές να παίξω αντίπαλος με κάποια ομάδα που ήμουν πριν.. είναι λίγο περίεργο το συναίσθημα γιατί έχω δεθεί με τα παιδιά και έχουμε παίξει και μαζί για τον ίδιο στόχο».
- Έχεις σκεφτεί ποτέ τον εαυτό σου να φορά τη φανέλα μιας μεγάλης ομάδας;
«Όταν πρωτοξεκίνησα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο το σκεφτόμουν πολύ συχνά τώρα πια όχι… δεν τον σκέφτομαι..».
«Όταν πρωτοξεκίνησα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο το σκεφτόμουν πολύ συχνά τώρα πια όχι… δεν τον σκέφτομαι..».
- Τον ελεύθερο σου χρόνο πώς τον περνάς;
«Στον ελεύθερο μου χρόνο μου αρέσει να πηγαίνω για καφέ με φίλους, μ’ αρέσει να πηγαίνω βόλτες και.. βραδάκια να μαζευόμαστε με παιδιά σπίτι και να παίζουμε play station».
«Στον ελεύθερο μου χρόνο μου αρέσει να πηγαίνω για καφέ με φίλους, μ’ αρέσει να πηγαίνω βόλτες και.. βραδάκια να μαζευόμαστε με παιδιά σπίτι και να παίζουμε play station».
- Παρακολουθείς αγώνες τοπικούς. Έχεις χρόνο ;
«Να σου πω την αλήθεια δεν παρακολουθώ.. γιατί όποτε δεν δουλεύω ή θα παίζω εγώ μπάλα ή θα περνώ τον χρόνο μου με άλλα πράγματα όπως προανέφερα».
«Να σου πω την αλήθεια δεν παρακολουθώ.. γιατί όποτε δεν δουλεύω ή θα παίζω εγώ μπάλα ή θα περνώ τον χρόνο μου με άλλα πράγματα όπως προανέφερα».
- Χαίρεσαι όταν βλέπεις μικρά παιδιά να ασχολούνται με το άθλημα της στρογγυλής θεάς;
«Μ’ αρέσει πάρα πολύ και δε σου κρύβω πως μελλοντικά θέλω να γίνω προπονητής και να προπονώ τους λιλιπούτειους φίλους μας!».
«Μ’ αρέσει πάρα πολύ και δε σου κρύβω πως μελλοντικά θέλω να γίνω προπονητής και να προπονώ τους λιλιπούτειους φίλους μας!».
- Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το Α και το Ω στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;
«Το Α και το Ω στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι οι πάσες…¨.
«Το Α και το Ω στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι οι πάσες…¨.
- Ανδρικό ποδόσφαιρο – Γυναικείο ποδόσφαιρο.. υπάρχουν διαφορές;
«Βεβαίως.. υπάρχουν διαφορές.. σε οποιοδήποτε άθλημα υπάρχουν διαφορές γυναικείου – ανδρικό.. αυτό δε σημαίνει όμως ότι οι γυναίκες δεν είναι καλές και δεν τα καταφέρνουν… ίσα – ίσα.. το αντίθετο…».
«Βεβαίως.. υπάρχουν διαφορές.. σε οποιοδήποτε άθλημα υπάρχουν διαφορές γυναικείου – ανδρικό.. αυτό δε σημαίνει όμως ότι οι γυναίκες δεν είναι καλές και δεν τα καταφέρνουν… ίσα – ίσα.. το αντίθετο…».
- Πιστεύεις ότι λείπει κάτι από το Ηλειακό ποδόσφαιρο;
«Το ανέφερα και πριν.. δεν υπάρχουν γήπεδα για προπονήσεις.. για παράδειγμα οι περισσότερες ομάδες χρησιμοποιούν το ίδιο γήπεδο για προπονήσεις… δυο – τρεις το πολύ να έχουν δικό τους γήπεδο για προπόνηση…».
«Το ανέφερα και πριν.. δεν υπάρχουν γήπεδα για προπονήσεις.. για παράδειγμα οι περισσότερες ομάδες χρησιμοποιούν το ίδιο γήπεδο για προπονήσεις… δυο – τρεις το πολύ να έχουν δικό τους γήπεδο για προπόνηση…».
- Κατά τη γνώμη σου η Ηλεία, έχει καλούς ποδοσφαιριστές;
«Στην Ηλεία πιστεύω ότι υπάρχει πάρα πολύ ταλέντο το οποίο πρέπει κάποια στιγμή να προσεχτεί με μια καλύτερη οργάνωση… και αυτό το στηρίζω στους πολύ καλούς παίκτες που διαθέτει το τοπικό μας ποδόσφαιρο!».
«Στην Ηλεία πιστεύω ότι υπάρχει πάρα πολύ ταλέντο το οποίο πρέπει κάποια στιγμή να προσεχτεί με μια καλύτερη οργάνωση… και αυτό το στηρίζω στους πολύ καλούς παίκτες που διαθέτει το τοπικό μας ποδόσφαιρο!».
- Η άποψή σου για το θέμα του Πανηλειακού.. όλο αυτό που έχει γίνει..;
«Μακάρι να βρεθεί κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά και να οδηγήσει την ομάδα ψηλά όπως της αξίζει άλλωστε με βάση πάντα την ιστορία της…»
«Μακάρι να βρεθεί κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά και να οδηγήσει την ομάδα ψηλά όπως της αξίζει άλλωστε με βάση πάντα την ιστορία της…»
- Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω θα ασχολιόσουν ξανά με το ποδόσφαιρο;
«Και εκατό ζωές να μου έδινες πάλι ποδόσφαιρο θα έπαιζα!».
«Και εκατό ζωές να μου έδινες πάλι ποδόσφαιρο θα έπαιζα!».
- Όνειρα για το μέλλον…;
«Παλιότερα έκανα όνειρα.. τώρα πια έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα ζούμε για το σήμερα και όχι για το αύριο! Να έχουμε υγεία και όλα τα άλλα έρχονται!».
«Παλιότερα έκανα όνειρα.. τώρα πια έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα ζούμε για το σήμερα και όχι για το αύριο! Να έχουμε υγεία και όλα τα άλλα έρχονται!».
- Τι συμβουλή θα έδινες στους νέους του σήμερα..;
Συμβουλή..; Όρεξη για δουλειά…! Και να κάνουν πράγματα επειδή τους αρέσουν και όχι επειδή αναγκάζονται να τα κάνουν…
Συμβουλή..; Όρεξη για δουλειά…! Και να κάνουν πράγματα επειδή τους αρέσουν και όχι επειδή αναγκάζονται να τα κάνουν…
Σ’ ευχαριστώ πολύ Γιώργο!
Φωτογραφικό Υλικό:
Επόμενη Συνέντευξη:
Στάθης Παπαδιαμαντόπουλος: «Η μουσική καλλιεργεί το πνεύμα και την ψυχή του ανθρώπου»
Ο ταλαντούχος 13χρονος πιανίστας Στάθης Παπαδιαμαντόπουλος μιλά στην «Π»
- Έχει διακριθεί σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς Πιάνου και σε Διεθνές Φεστιβάλ της Ελλάδας και του Εξωτερικού
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Γκελντή (Επιμέλεια: Κική Κολοβέρου,)
Ήταν μόλις 8 ετών, όταν παρακολούθησε για πρώτη φορά συναυλία του διάσημου πιανίστα Δ. Σγουρού στην Αρχαία Ολυμπία, ύστερα από παρότρυνση της μητέρας του και εντυπωσιάστηκε τόσο, που θέλησε αμέσως να ξεκινήσει μαθήματα πιάνου. Στα 13 του χρόνια, σήμερα, ο ταλαντούχος νεαρός πιανίστας, Στάθης Παπαδιαμαντόπουλος, μαθητής γυμνασίου από τον Πύργο, έχει καταφέρει να διακριθεί σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς Πιάνου αλλά και σε Διεθνές Φεστιβάλ της Ελλάδας και του Εξωτερικού.
Όπως επισημαίνει στη συνέντευξη του, που παραχώρησε στον Κωνσταντίνο Γκελντή, αυτό που προέχει τώρα είναι να τελειώσει το σχολείο και τις σπουδές του στο πιάνο και να παραμείνει αφοσιωμένος στο στόχο του και το όνειρο του που είναι να εξελιχθεί σε σπουδαίο πιανίστα που θα δίνει συναυλίες σε όλο τον κόσμο.
Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το πιάνο;
«Ασχολούμαι με το πιάνο εδώ και πέντε χρόνια, από την ηλικία των οκτώ ετών. Αρχικά στο Ελληνικό Ωδείο του Πύργου, όπου και συνεχίζω τα θεωρητικά μαθήματα του πιάνου, και τα τελευταία δύο χρόνια στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών στην τάξη της διεθνούς φήμης πιανίστα Αγάθης Λεϊμονή και παράλληλα στη «Schola Cantorum» στο Παρίσι».
Τι αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι μπροστά στο πιάνο;
«Πιστεύω ότι η μουσική και γενικά οι τέχνες είναι ένας τρόπος έκφρασης συναισθημάτων, σκέψεων και εικόνων, που ο καθένας μπορεί και πρέπει να έχει διαφορετική άποψη, ώστε να κάνει πιο ενδιαφέρον το κάθε έργο που εκτελεί. Έτσι κι εγώ, προσπαθώ με το δικό μου τρόπο να δώσω τη δική μου ερμηνεία στο κάθε έργο, χωρίς υπερβολές, ώστε να είναι κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο αλλά βασισμένο στις κύριες αρχές του έργου. Εξάλλου, δύο εκτελέσεις δύο μουσικών ποτέ δεν είναι ίδιες, αφού αυτό θα καταντούσε πληκτικό και μονότονο. Όταν βέβαια καταφέρω η ερμηνεία μου να αρέσει και στο κοινό και σε εμένα νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση».
Θεωρείς ότι η ενασχόλησή σου αυτή με το πιάνο σου «ανοίγει» την πόρτα και σε άλλους τομείς της καλλιτεχνικής δημιουργίας;
«Σίγουρα όλες οι τέχνες είναι αλληλένδετες μεταξύ τους και ο κάθε μουσικός θα μπορούσε να ασχοληθεί με μια οποιαδήποτε άλλη τέχνη, αφού παρ’ όλες τις διαφορές τους, όλες οι τέχνες χρειάζονται έμπνευση, συναίσθημα και φυσικά πολλή όρεξη για «δουλειά». Μάλιστα μου έγινε πρόσφατα η πρόταση να συμμετάσχω σε μία ταινία μικρού μήκους, με θέμα τη μουσική, η οποία θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης».
Το πιάνο είναι κάτι που το κάνεις για προσωπική σου ευχαρίστηση ή μοιράζεσαι τις μελωδίες σου και με κοινό;
«Σίγουρα είναι κάτι που κάνω και για δική μου ευχαρίστηση, αλλά είναι μεγάλη ικανοποίηση όταν μπορώ να μοιράζομαι τη μουσική μου και με κοινό. Νιώθω μεγάλη χαρά και πληρότητα, όταν η μουσική που παίζω «αγγίζει» τον ακροατή, αφού η θετική ανταπόκριση του κόσμου μου δίνει δύναμη να συνεχίσω».
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου σε διαγωνισμούς στο εξωτερικό;
«Η δασκάλα μου- η κυρία Λεϊμονή - αρχικά με παρότρυνε να συμμετάσχω στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πιάνου της Χ.Ο.Ν. του 2013, όπου έλαβα το πρώτο βραβείο και αριστείο στην Β΄ κατηγορία (13-17 ετών). Το καλοκαίρι του 2013 κέρδισα την πρώτη θέση στο διαγωνισμό του κοντσέρτο γκαλά στα πλαίσια του 5ου Διεθνούς Φεστιβάλ Πιάνου του Πόρου. Μετά από αυτές τις διακρίσεις η δασκάλα μου έκρινε ότι θα ήταν καλό να συμμετάσχω, στο άμεσο μέλλον, και σε διαγωνισμούς στο εξωτερικό».
Σε ποια ηλικία έκανες το πρώτο σου ταξίδι στο εξωτερικό;
«Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, αποκλειστικά και μόνο για τη μουσική μου μόρφωση, το έκανα στην ηλικία των δώδεκα ετών. Επισκέφθηκα το Βέλγιο, όπου παρακολούθησα σεμινάρια-masterclasses- με διακεκριμένους πιανίστες από όλο τον κόσμο και έδωσα ρεσιτάλ στα πλαίσια του διεθνούς φεστιβάλ πιάνου Primavera Pianistica 2013».
Σε παρότρυνε κάποιος να ασχοληθείς με το πιάνο ή ήταν καθαρά δική σου επιλογή;
«Αφορμή για να αρχίσω να ασχολούμαι με τη μουσική και ειδικότερα με το πιάνο στάθηκε μια συναυλία του διάσημου πιανίστα Δ. Σγούρου στο θέατρο της Αρχαίας Ολυμπίας λίγους μήνες πριν αρχίσω τα μαθήματα πιάνου. Φυσικά η μητέρα μου με παρότρυνε να παρακολουθήσουμε αυτή τη συναυλία, λόγω της αγάπης της για τη μουσική, χωρίς όμως να περίμενε ότι θα εντυπωσιαζόμουν τόσο πολύ, ώστε να θέλω αμέσως να αρχίσω μαθήματα πιάνου».
Το αποφάσισες γιατί υπήρχε κάποιο μέλος της οικογένειάς σου που ασχολούνταν με αυτό;
«Η μητέρα μου μάθαινε πιάνο όταν ήταν παιδί και μου πρότεινε να αρχίσω με το πιάνο, επειδή είναι βασικό όργανο και αργότερα, εάν δεν μου άρεσε, θα μπορούσα πολύ πιο εύκολα να μάθω ένα άλλο όργανο. Στην πορεία όμως, το πιάνο με «κέρδισε» και δε μου πέρασε καν από το μυαλό να ασχοληθώ με κάτι άλλο».
Τι προσφέρει στη ζωή σου;
«Το πιάνο, αυτή τη στιγμή, στη ζωή μου είναι κάτι παραπάνω από «χόμπι», οπότε δεν το αντιμετωπίζω σαν κάποιο εξωσχολικό μάθημα, αλλά σαν κάτι που θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό σ’ όλη μου τη ζωή. Εκτός από αυτό όμως, πιστεύω ότι η μουσική καλλιεργεί το πνεύμα και την ψυχή του ανθρώπου και διαπλάθει το χαρακτήρα του. Προσωπικά, μέσα από τη μουσική έχω μάθει πολλά πράγματα, όπως να σέβομαι το συνάνθρωπό μου, να είμαι πειθαρχημένος, συνεπής στις υποχρεώσεις μου, να μην απογοητεύομαι με κάθε δυσκολία και φυσικά να μην τα παρατάω ποτέ. Το σημαντικότερο όμως που μου έμαθε είναι ότι πρέπει να σέβομαι και να υπακούω τους δασκάλους μου, διότι αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πώς να σε καθοδηγήσουν».
Η αναγνωρισιμότητά σου ως πιανίστα, σε ενδιαφέρει;
«Είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε για αναγνωρισιμότητα, αφού αυτή τη στιγμή προέχει να τελειώσω το σχολείο, τις σπουδές μου στο πιάνο και να αφοσιωθώ στο στόχο μου, ώστε να εξελιχθώ όσο το δυνατόν περισσότερο στον τομέα της μουσικής. Η συμμετοχή μου σε φεστιβάλ, διαγωνισμούς και συναυλίες στοχεύει περισσότερο στην ολοκλήρωση της μουσικής μου παιδείας, παρά στην αναγνωρισιμότητα».
Όλα αυτά τα χρόνια έχεις συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις. Όταν πρωτοξεκίνησες είχε καθόλου περάσει από το μυαλό σου, η εικόνα σου στο πιάνο, να παίζει για τον κόσμο σε Ελλάδα και εξωτερικό;
«Από την πρώτη κιόλας χρονιά που άρχισα τα μαθήματα πιάνου, το αγάπησα. Κάθε φορά που ανέβαινα στη σκηνή για να παίξω στις συναυλίες του ωδείου δεν είχα καθόλου άγχος και απολάμβανα την κάθε στιγμή. Από τότε ονειρευόμουν με το αθώο παιδικό μυαλό μου κάποια μέρα να μπορέσω να γίνω πιανίστας και να δίνω συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό».
Η κρίση που όλοι λίγο πολύ βιώνουμε σε έχει επηρεάσει; Αν ναι… που;
«Φυσικά και με έχει επηρεάσει, αφού η φοίτησή μου στα ωδεία, η παρακολούθηση σεμιναρίων στο εξωτερικό και η συμμετοχή μου σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς κοστίζουν σίγουρα πάρα πολύ. Γι’ αυτό οι γονείς μου κάνουν μεγάλες θυσίες, προκειμένου να μου παρέχουν αυτή την επιπλέον μόρφωση γύρω από τη μουσική».
Οι φίλοι σου, οι καθηγητές σου, τι σου λένε για την ενασχόλησή σου με το πιάνο;
«Οι συμμαθητές μου με θαυμάζουν και με ενθαρρύνουν στην προσπάθειά μου αυτή. Πολλοί από αυτούς μάλιστα, ασχολούνται με τη μουσική και έχουμε δημιουργήσει ένα αξιόλογο μουσικό συγκρότημα που εκπροσωπεί το σχολείο μας, το 3ο Γυμνάσιο Πύργου. Με την πολύτιμη βοήθεια της καθηγήτριάς μας στη μουσική, κυρίας Τερζή, έχουμε καταφέρει να παρουσιάσουμε ένα υψηλό επίπεδο στις διάφορες εκδηλώσεις του σχολείου. Άλλα και οι υπόλοιποι καθηγητές μου στο Γυμνάσιο είναι πολύ υποστηρικτικοί και βλέπουν θετικά την ενασχόλησή μου με το πιάνο».
Τα επόμενα σχέδια σου
«Αυτή την περίοδο προετοιμάζομαι για τον 29ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πιάνου της Χ.Ο.Ν. , όπου θα συμμετάσχω στη Γ’ κατηγορία (17-25 ετών). Παράλληλα προετοιμάζομαι για την 6η Διεθνή Ακαδημία Πιάνου του Πόρου. Εκεί θα δώσω ατομικό ρεσιτάλ και θα περάσω ακρόαση για να εκτελέσω ένα κοντσέρτο Beethoven με την ορχήστρα “Sinfonietta” του Δήμου Αθηναίων».
ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
Κώστας Σκουτέρης - Γιώργος Μπούρας: Παράγουν τέχνη, στο δρόμο…
Οι «γκραφιτάδες» της ομάδας UpDown Κώστας Σκουτέρης και Γιώργος Μπούρας μιλούν στην «Πρωινή»
Βάζουν χρώμα στην γκρίζα
καθημερινότητα, σχεδιάζοντας πάνω στους παγωμένους και αδιάφορους
μαντρότοιχους της πόλης και όχι μόνο. Παράγουν, την ξεχωριστή τους
τέχνη, χρησιμοποιώντας σπρέι και τα έργα τους εκτίθενται όχι σε κάποια
γκαλερί αλλά ανάμεσα σε πολυκατοικίες και μικρά στενά, πάνω σε άχαρους
τοίχους από μπετό.
Δυο ταλαντούχα παιδιά, ο Κώστας Σκουτέρης (Rose) και ο Γιώργος Μπούρας ( Lesou), η ομάδα γκράφιτι δηλαδή «UpDown», μιλούν σήμερα στο μικρό δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Γκελντή, για το παρεξηγημένο χόμπι τους. Ας δούμε τι είπαν:
Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με το γκραφίτι;
Κώστας: «Ανέκαθεν είχα
μια κλήση στην ζωγραφική και πέρναγα ώρες σχεδιάζοντας. Στη συνέχεια
βλέποντας και κάποια μεγαλύτερα παιδιά που έκανα παρέα, άρχισα να
ασχολούμαι και να ψάχνω περισσότερα σχετικά με αυτό. Μέχρι που μου
πρότειναν να τους ακολουθήσω και να αρχίσω να «βάφω» μαζί τους».
Γιώργος: «.Ξεκίνησα στο
Γυμνάσιο όταν ένας φίλος μου ο οποίος ασχολείται από μικρή ηλικία μου
πρότεινε να «δοκιμάσω». Διαπίστωσα ότι «το έχω» και έτσι συνεχίζω
ακόμα…».
Οι γονείς σας συμφωνούν με αυτή σας την επιλογή;
Κώστας: «Είμαι μπορώ να
πω τυχερό άτομο. Αν και στην αρχή φοβόμουν να τους το πω,
συνειδητοποίησα ότι με το να τους το κρύβω δεν κερδίζω απολύτως τίποτα.
Όταν το έμαθαν, αρχικά ανησύχησαν στην πορεία όμως κατάλαβαν πως με το
γκράφιτι δεν καταστρέφω αλλά παράγω τέχνη, οπότε δεν μπορούσαν να μου
πουν τίποτα».
Γιώργος: «Στην αρχή το πήραν λίγο στραβά αλλά όταν είδαν ότι έχω ταλέντο σ' αυτό που κάνω με ενθάρρυναν για να συνεχίσω».
Τα γκραφίτι είναι τέχνη;
Κώστας: «Φυσικά και
είναι. Αν βέβαια τέχνη θεωρήσουμε την εξωτερίκευση των συναισθημάτων του
καθενός και την αποτύπωση μιας σκέψης με κάποιον τρόπο, ναι είναι. Μέσα
από το γκράφιτι απευθύνομαι σε περισσοτέρους ανθρώπους όπως ακριβώς και
ένας ποιητής ο οποίος εκδίδει μια συλλογή με ποιήματα ή ένας ζωγράφος
τους πίνακες του σε μια γκαλερί».
Γιώργος: «Ναι.. Φυσικά και είναι τέχνη».
Γιατί δεν αποκαλύπτετε το πραγματικό σας όνομα;
Κώστας: «Κυρίως, γιατί
αυτό που κάνουμε είναι παράνομο. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρότερος,
φοβόμουν να το πω. Με τον καιρό όμως, κατάλαβα τι κάνω και ποιός είμαι.
Βέβαια πολλοί χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να κρατήσουν μια εικόνα
απόμακρη από τον κόσμο που βλέπει τα έργο τους, διατηρώντας έτσι και το
μυστήριο των παιδιών εκείνων που δίνουν χρώμα στην πόλη».
Γιώργος: «Για να μην γνωρίζουν ποιος κρύβεται πίσω από σχέδιο. Έτσι, δεν μπορεί κανείς να με βρει…».
Τί συμβολίζουν συνήθως τα γκραφίτι;
Κώστας: «Γκραφίτι
μπορεί να είναι οτιδήποτε. Λέξεις, σκίτσα, προσωπογραφίες, το ψευδώνυμο
σου… οτιδήποτε που θα αρέσει στον κόσμο και θα εκφράζει πρώτα απ' όλα
τον δημιουργό, χωρίς περιορισμούς».
Γιώργος: «Τα
περισσότερα συμβολίζουν την ψυχική κατάσταση του άλλου - πως νιώθει ο
καθένας... Για παράδειγμα αν κάποιος έχει ένα πρόβλημα - τον απασχολεί
κάτι, τότε μπορεί να το εκφράσει μέσα από αυτό και ανάλογα με τα χρώματα
και τα σχέδια καθένας μπορεί να καταλάβει το "πρόβλημά" του...».
Σας ενοχλεί που άλλα άτομα πάνε και κάνουν γκραφίτι πάνω στα δικά σας;
Κώστας: «Εμένα
προσωπικά όχι. Το έχω συνηθίσει. Γιατί πλέον στην πόλη μας έναν χώρο
έχουμε να κάνουμε και ο άλλος αναγκαστικά θα «πατήσει» στο σχέδιο μου.
Άλλωστε με τα περισσότερα παιδιά που ασχολούνται έχουμε καλές σχέσεις.
Θα ενοχληθώ όμως εάν ο άλλος το κάνει μόνο και μόνο για να πατήσει στο
σχέδιο μου και όχι για να προσφέρει κάτι όμορφο. Κάτι τέτοιο θα με
προσέβαλε ως άνθρωπο και λιγότερο ως καλλιτέχνη».
Γιώργος: «Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα αν μου καλύψει όλο το γκραφίτι μου...»
Οι περισσότεροι λένε πως τα παιδιά που κάνουν γκραφίτι είναι … περιθωριακοί, του "δρόμου"... τί έχετε να πείτε γι αυτό;
Κώστας: «Είναι
στερεότυπο, το γκραφίτι ξεκίνησε από τον δρόμο και εκεί θα ήταν το σωστό
να μείνει, ο καθένας όμως επιλέγει τον τρόπο ζωής που θα ακολουθήσει.
Πιστεύω ότι αν δεν γνωρίσεις πρώτα τον άνθρωπο δεν μπορείς να τον
κρίνεις και κανείς δεν μπορεί να πει ότι όλοι οι γκραφιτάδες είναι του
δρόμου. Άλλοι έχουν οικογένεια ,παιδιά και δουλεία και απλά τους αρέσει
να το κάνουν».
Γιώργος:» Αυτό πλέον
ανήκει στο παρελθόν... Η έκφραση "του δρόμου" είναι γενική έννοια... Ο
καθένας έχει το δικό του σπίτι, την δική του οικογένεια, τους δικούς
του φίλους που τον στηρίζουν σ' αυτό. Τα παιδιά που ασχολούνται με το
γκράφιτι είναι σας όλους τους άλλους».
Σας
έχουν προτείνει ποτέ να παρέμβετε και να αλλάξετε κάποιο σημείο της
πόλης για να ομορφύνει .. αν όχι ποιο είναι εκείνο το σημείο που θα
θέλατε να αλλάξετε;
Κώστας:» Ναι, φέτος
καταφέραμε μετά από πρόταση του διευθυντή του 2ου γυμνασίου Πύργου να
δώσουμε χρώμα στο σχολείο βάφοντας την μάντρα του. Καλό θα ήταν πιστεύω
να γίνουν και άλλες πολλές δράσεις για να κάνουμε πιο όμορφη την πόλη
μας, όπως γίνεται και στην Αθήνα».
Γιώργος: «Ουσιαστικά κανείς δεν μας έχει προτείνει, μόνο από το 2ο
Γυμνάσιο Πύργου που μας ζητήθηκε να βάλουμε χρώμα στη μάντρα του
σχολείου. Τα σημεία της πόλης που θέλω να αλλάξω είναι πολλά και κυρίως
τα «μουντά» στα οποία όποτε μπορώ παρεμβαίνω δίνοντας τους χρώμα».
Πως αισθάνεστε που από πολλούς και κυρίως μεγάλους δεν είναι αποδεκτή η τέχνη αυτή;
Κώστας: «Η αλήθεια
είναι ότι αυτό που με ενοχλεί είναι, η κριτική για το γκράφιτι από
ανθρώπους που δε το κατανοούν. Παρόλα αυτά δεν αισθάνομαι κάπως. Γνωρίζω
πλέον καλά ότι έτσι λειτουργεί η κοινωνία. Αυτό που ξέρω είναι ότι όσοι
έχουν συζητήσει γι αυτό το θέμα μαζί μου άλλαξαν γνώμη».
Γιώργος: «Οι
μεγαλύτεροι δυσκολεύονται να καταλάβουν την τέχνη μας. Τους είναι κάτι
ξένο. Τη βλέπουν ως βανδαλισμό, παρόλα αυτά υπάρχουν στιγμές που όταν
ζωγραφίζω στην Αγία Βαρβάρα, έρχονται περαστικοί και με επαινούν. Αυτό
με γεμίζει χαρά γιατί βλέπω ότι έστω σιγά- σιγά το γκράφιτι γίνεται
αποδεκτό».
Το
να κάνετε γκράφιτι είναι ένας από τους τρόπους για να εκφράζεται τα
συναισθήματά σας και να ξεφεύγετε από τα προβλήματα της καθημερινότητας;
Κώστας: «Ναι κυρίως γι
αυτό αλλά και επειδή θέλω να περάσω λίγο χρόνο με φίλους ποιοτικά και
όχι σε κάποια καφετέρια να κουβεντιάζω για ασήμαντα θέματα. Είναι
επιλογή μου αν και υπάρχουν φορές που γράφω μόνο το ψευδώνυμο μου χωρίς
να με απασχολεί κάτι».
Γιώργος: «Όταν σχεδιάζω
ένα γκραφίτι στο χαρτί, τότε είμαι εγώ και μόνον εγώ με τα ακουστικά
μου.. και όταν έρχομαι να το βγάλω στον τοίχο θα βρω τα κατάλληλα
χρώματα για να βγάλω αυτά που νιώθω... Την στιγμή που βάφω τα ξεχνάω
όλα...».
Η οικονομική κρίση έχει "χτυπήσει" καθόλου τον τομέα των γκραφίτι;
Κώστας: «Φυσικά, όπως
έχει επηρεάσει τους πάντες. Οι τιμές και η ύλη για να κάνουμε γκραφίτι
έχουν αυξηθεί και αν λάβουμε και το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια
περιοχή που δεν έχουν ζήτηση τα σπρέι ο καταστηματάρχης θα πρέπει να
βγάλει και κάτι γι αυτόν. Περιμένουμε τις καλύτερες μέρες...».
Γιώργος: «Ναι.. Φυσικά
και έχει χτυπήσει.. Παλιότερα μπορούσα να αγοράζω περισσότερα χρώματα...
Τώρα έχω αρχίσει σιγά - σιγά και περιορίζομαι.. δεν έχω την ίδια άνεση
που είχα πιο παλιά».
Θεωρείτε ότι λείπει κάτι από τους νέους;
Κώστας: «Από τους νέους
λείπει η ελευθερία, η έκφραση των συναισθημάτων και πολλά αλλά τα οποία
δεν σχετίζονται με υλικά αγαθά ή εγκαταστάσεις που θα ήθελαν οι
περισσότεροι να υπάρχουν εδώ. Τί να το κάνω εγώ αν έχουμε εμπορικό
κέντρο και να ψωνίζουν σε αυτό έφηβοι οι οποίοι δεν έχουν κρίση και
προσωπική άποψη. Παιδιά βγείτε από τα σπίτια σας, αναπνεύστε!».
Γιώργος: «Σε θέμα
εγκαταστάσεων δεν τους λείπουν και πολλά.. απλά οι περισσότεροι νέοι στη
ζωή τους επηρεάζονται από τους άλλους... πρέπει
να κάνουν αυτό που θέλουν οι ίδιοι, αυτό
που θέλει η καρδιά τους και όχι να ασχολούνται με διάφορα πράγματα μόνο
και μόνο επειδή το κάνει ο φίλος τους ή γενικά στην παρέα».
Επόμενη Συνέντευξη:
Λένια Δούζα: «Πίσω από κάθε βήμα, κρύβονται οι παραδόσεις της πατρίδας μας»
Η 15χρονη Λένια Δούζα μιλά για την ενασχόληση της με την Κρητική Λύρα και τους παραδοσιακούς χορούς.
Είναι μόλις 15 χρονών και ήδη ασχολείται με τους παραδοσιακούς χορούς δέκα χρόνια ενώ την τελευταία διετία έχει μπει στη ζωή της και η Κρητική Λύρα!
Σε μια εποχή όπου οι νέοι, σπαταλούν τον ελεύθερο τους χρόνο μπροστά από μια οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η 15χρονη Λένια Δούζα από τον Πύργο, μαθήτρια του 3ου Γυμνασίου της πόλης, αφιερώνει με μεγάλη ευχαρίστηση κάθε ελεύθερο λεπτό του χρόνου της στην εκμάθηση κρητικής λύρας και παραδοσιακών χορών της πατρίδας μας. Μάλιστα, όπως εκμυστηρεύεται με συνέντευξη της στην «Π» και στον Κωνσταντίνο Γκελντή, όνειρο ζωής της είναι να σπουδάσει χορό και κάποια στιγμή να γίνει δασκάλα χορού ανοίγοντας τη δική της Σχολή
Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το χορό και πόσα με τη λύρα;
«Δέκα χρόνια με τον παραδοσιακό χορό και δύο χρόνια με την Κρητική Λύρα».
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το χορό;
«Όπως τα περισσότερα παιδάκια σε εκείνη την ηλικία με κάτι ήθελα να ασχοληθώ... Μ' άρεσε σαν ιδέα ο παραδοσιακός χορός και έτσι άρχισα να μαθαίνω».
Γιατί παραδοσιακό και όχι μοντέρνο ή κάτι άλλο;
«Ήθελα να μάθω να χορεύω τους χορούς την πατρίδας μου... με τους χορούς μαθαίνω και τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις που κρύβονται πίσω από κάθε βήμα...».
Η λύρα προέκυψε μέσα από τους το χορό;
«Ναι.. ένας λόγος ήταν κι αυτός... επίσης μου αρέσει πάρα πολύ η Κρήτη και ξέρω να χορεύω όλους τους κρητικούς χορούς».
Σου έχουν κάνει προτάσεις για να συμμετάσχεις σε εκδηλώσεις χάρις το χορό ή τη λύρα;
«Χάρις τη λύρα μου έκαναν πρόταση να συμμετάσχω σε μουσικοχορευτική παράσταση στη πόλη μας...».
Συμμετέχεις ενεργά στις εκδηλώσεις του Συλλόγου «Μωραΐτες»;
«Από την πρώτη στιγμή που άρχισα να πηγαίνω στο σύλλογο συμμετάσχω σε κάθε εκδήλωση που γίνεται γενικά στην πόλη μας και στις γύρω περιοχές και επίσης σε διάφορα φεστιβάλ».
Ποιο είναι το όνειρό σου για το μέλλον;
«Επειδή όπως είπα ο χορός είναι κομμάτι της ζωής μου, θα ήθελα να γίνω δασκάλα παραδοσιακού χορού και να έχω τη δική μου σχολή».
Αν η οικονομική κρίση σου στερούσε τη χαρά και την ανάγκη να κάνεις μαθήματα χορού, τί θα έκανες...;
«Αν γινόταν αυτό δεν θα το άντεχα... Για μένα ο χορός είναι πολύ σημαντικός και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν».
Σ' αυτή τη δύσκολη εποχή που διανύουμε, πιστεύεις ότι θα καταφέρεις τον στόχο σου;
«Δεν θα τα βάλω κάτω για κανένα λόγο.. Όταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ δεν το παρατάς τόσο εύκολα ειδικά όταν αυτό είναι όνειρο ζωής».
Σήμερα που είσαι στην ηλικία της εφηβείας πιστεύεις ότι ο χορός και η λύρα είναι ένας από τους τρόπους για να ξεφεύγεις από τα προβλήματα - τη ρουτίνα της καθημερινότητας;
«Φυσικά και ναι! Γιατί όταν χορεύω είμαι σε έναν άλλο κόσμο, στον δικό μου κόσμο που κανείς δεν μπορεί να εισβάλει και να αλλάξει τα όνειρα μου, τα όνειρα αυτά που κάνω πάνω στα βήματα της χορογραφίας και στις μελωδίες της λύρας μου...».
Τι θεωρείς ότι λείπει από τους νέους σήμερα;
«Στην Ελλάδα του 2014 που ζούμε τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου είναι μπροστά από μια οθόνη και παίζουν για να διασκεδάσουν με διάφορα ηλεκτρονικά παιχνίδια με αποτέλεσμα να είναι πάντα κλεισμένα σε τέσσερις τοίχους και «πωρωμένα». Θα μου άρεσε πιο πολύ, όλα αυτά τα παιδιά να ασχοληθούν με κάτι πιο δημιουργικό και όμορφο. Είτε αυτό λέγεται χορός, είτε μουσική είτε ζωγραφική είτε κάποια άλλη ασχολία».
Επόμενη Συνέντευξη:
Μαθητές Πύργου: "Παλεύουμε καθημερινά με το χρόνο!"
eproini.gr
Πως οι σημερινοί μαθητές αποφορτίζονται και χαλαρώνουν
Ρεπορτάζ: Κωνσταντίνος Γκελντής (Επιμέλεια: Κική Κολοβέρου,kkoloverou@yahoo.gr)
Ζουν μια καθημερινότητα, μοιρασμένη ανάμεσα σε σχολείο, φροντιστήρια και διάβασμα. Γεμάτοι άγχος, νεανικούς προβληματισμούς και μόνιμη πίεση από τον χρόνο. Οι σημερινοί μαθητές, όλων των τάξεων του σχολείου, θεωρούνται και είναι από τους πιο σκληρά «εργαζόμενους». Με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, καλούνται να ισορροπήσουν ανάμεσα στους δύσκολους ρυθμούς της καθημερινότητας και στις προσωπικές τους ανάγκες και αναζητήσεις.
Να καταφέρουν, να «τρέξουν» για να τα «προλάβουν» όλα και ταυτόχρονα να βρουν τον χρόνο και τον κατάλληλο για τον καθένα τρόπο, που θα τους αποφορτίσει και θα τους χαλαρώσει. Και που στην τελική, θα τους προσφέρει ενέργεια για να συνεχίσουν, να τα βρουν με τον εαυτό τους και να διώξουν το στρες και το άγχος.
Ο μικρός δημοσιογράφος της «Π» Κωνσταντίνος Γκελντής, ζήτησε από τους συμμαθητές του, να του πουν μέσα σε λίγες γραμμές, πως ξεφεύγουν από την ρουτίνα της καθημερινότητας και τι ακριβώς κάνουν για να ξεχαστούν από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Ας δούμε λοιπόν, όλα όσα του είπαν…
Γιώργος Ασημακόπουλος
«Όταν νιώθω πιεσμένος από την πραγματικότητα και θέλω να ξεφύγω, προσπαθώ να κάνω κάτι που μ' αρέσει και αγαπώ. Μ' αρέσει να παίρνω το ποδήλατό μου, να φοράω τα ακουστικά μου και να πηγαίνω βόλτες μόνος μου ή ακόμα καλύτερα με φίλους».
Αλέξανδρος Θεοδωράκης
«Όταν παίζω μπάσκετ ξεφεύγω από όλη αυτή την κούραση... Είμαι μόνο εγώ και το καλάθι... Κανείς δεν μου λέει τι να κάνω και πώς να το κάνω... αυτό με βοηθά να διατηρώ την ψυχική μου υγεία και ηρεμία».
Αθηνά Ανδριανοπούλου
«Έναν τρόπο που έχω βρει για να ξεφεύγω από ότι με βασανίζει, είναι όταν παίζω με τα σκυλάκια μου... Είναι σαν άνθρωποι ή μάλλον κάτι καλύτερο από άνθρωποι... διότι αυτά δεν σου κρατούν κακία..».
Νεφέλη Ακουμιανάκη
«Η δική μου απόδραση είναι τα βιβλία. Αγαπάω τα βιβλία, αγαπάω το λεπτό που τα ανοίγω. Γλιστράω και βυθίζομαι σε ένα κόσμο που εγώ έχω επιλέξει. Σε κάθε σελίδα τους ανοίγονται νέοι ορίζοντες και το ταξίδι είναι μαγικό».
Λίνα Γκέτσιου
«Υπάρχουν μέρες που νιώθω πολύ έντονη πίεση είτε αυτό είναι από τα μαθήματα, είτε για κάποιο θέμα της καθημερινότητας. Ένας τρόπος για να ξεφύγω από όλα αυτά είναι ο χορός. Μ' αρέσει πολύ γιατί εκεί ξεχνώ τα πάντα. Ότι και αν είναι αυτό».
Σάρα Γκιούρα
«Το καλύτερο φάρμακο, η αγκαλιά της μανούλας!»
Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές νιώθω την καθημερινότητα να με πιέζει και πολύ συχνά αναζητώ τρόπους διαφυγής. Η πραγματικότητα πολλές φορές είναι σκληρή και πληγώνει οπότε όλοι έχουμε κάποια στιγμή την ανάγκη να την αφήσουμε για λίγο πίσω... να μεταφερθούμε μαγικά σε έναν δικά μας κόσμο, ήρεμο, στον οποίο θα χαλαρώσουμε και θα ξεφύγουμε. Ποια είναι όμως η είσοδος - η πόρτα για αυτόν τον κόσμο; Ο καθένας έχει βρει έναν δικό του τρόπο. Για μένα - θα ακουστεί γλυκανάλατο- αλλά είναι η αγκαλιά της μαμάς μου... Όταν βρίσκομαι ανάμεσα στα δυο της χέρια όλα γύρω μου αλλάζουν. Ο κόσμος μου γίνεται γλυκός και όλες οι έγνοιες και οι ανησυχίες μου περνάνε. Η σφιχτή αγκαλιά της, με ηρεμεί και διώχνει μακριά όλα τα νεύρα και τη μελαγχολία που μπορεί να με διακατέχει. Ανεβαίνουμε μαζί σε ένα ροζ σύννεφο όπου η κακία της πραγματικότητας, η πίεση και τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν έχουν θέση. Απομακρύνομαι για λίγο από την πραγματική ζωή, και όταν επιστρέφω, είμαι γεμάτη αυτοπεποίθηση, ηρεμία, ζωντάνια και έτοιμη για νέα πράγματα και προκλήσεις. Και όλα αυτά, από τη γλυκιά της αγκαλιά.. Το καλύτερο φάρμακο, φάρμακο δοσμένο με αγάπη....!!!!!».
Κατερίνα Αγγελακοπούλου
«Όταν έρχεται εκείνη η στιγμή που απ' το μυαλό μου περνούν όλες αυτές οι «και καλά» εφηβικές ανησυχίες και βαθιές εσωτερικές ερωτήσεις, απλά προσπαθώ να βρω μια λύση ανάλογα με τον τόπο και το χρόνο... Κυρίως αυτό που με βοηθά να ξεχαστώ είναι ο χορός, ενώ κάποιες άλλες φορές θα μιλήσω με κάποιον, διότι δεν θέλω να μείνω μόνη με τις σκέψεις μου ειδικά όταν αυτές μου προσφέρουν ενοχές, νεύρα ή θλίψη..».
Ναυσικά Αναγνωστάκη
«Όταν θέλω να ξεφύγω από την καθημερινότητα, από ότι με βασανίζει, πηγαίνω στο kung fu και εκεί έχω πλήρη εκτόνωση. Μετά δεν με απασχολεί τίποτα...».
Βαλεντίνα Ανδιανοπούλου
«Πολλές φορές νιώθω πιεσμένη από την πραγματικότητα και ο τρόπος που επιλέγω να ξεφύγω είναι παράδοξος και συνάμα πρωτότυπος. Απομονώνομαι και χάνομαι στις σκέψεις μου, δημιουργώντας έναν δικό μου κόσμο στον οποίο εγώ είμαι αυτή που ελέγχει τα πάντα. Στον ονειρικό αυτό κόσμο χαλαρώνω, ξεφεύγω και είμαι ξέγνοιαστη. Μέσα σε αυτόν, δε με φοβίζει τίποτα!»
Θεοδώρα Δρακοπούλου
«Για να ξεφύγω από το βαρετό κόσμο που κάποιες φορές με κουράζει και με καταπιέζει, χρησιμοποιών ως μεταφορικό μέσο στο ταξίδι μου, το κολύμπι. Όταν κολυμπώ, είμαι μόνο εγώ και η πισίνα. Ξεχνώ τα πάντα. Ότι έχει γίνει, βουλιάζει στο νερό και μένω μόνη μου να επιπλέω στο δικό μου ωκεανό! Εκεί δηλαδή που λες πως όλα έχουν τελειώσει, κάνω μια βουτιά και τα πνίγω όλα!».
Κων/νος Αναγνωστάκης
«Όταν είμαι πολύ κουρασμένος από τα μαθήματα συνήθως αυτό που μου αρέσει και με ηρεμεί είναι να πηγαίνω στο χωριό μου και να κάνω βόλτες στη φύση».
Κων/νος Γεωργακόπουλος
«Όσον αφορά τη δική μου περίπτωση, το «κουμπί» ώστε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου είναι η παρακολούθηση της ζωής ποδοσφαιρικών θρύλων».
Δρόσος Κονδύλης
«Πολλές φορές νιώθω πιεσμένος και αγχωμένος. Έχω βρει όμως τρόπους να χαλαρώνω και να ξεπερνάω το άγχος και την αγωνία μου. Μου αρέσει να ακούω τραγούδια, το καλοκαίρι μου αρέσει πάρα πολύ η θάλασσα και απολαμβάνω το κολύμπι, ενώ χαλάρωση μου προξενεί και η συζήτηση με πρόσωπα και φίλους που συμπαθώ και εγώ επιλέγω. Με χαλαρώνει επίσης η σκέψη ότι κάθε χρόνο θα γίνει το φεστιβάλ κινηματογράφου και θα πάρω μέρος και μου προξενεί απέραντη χαρά η προσδοκία ενός ταξιδιού. Επίσης μου αρέσει να ασχολούμαι με τον υπολογιστή μου και να βλέπω διάφορα γιατί όλα αυτά με βοηθούν να ξεφεύγω από την σκληρή πραγματικότητα και να είμαι ψυχικά ισορροπημένος».
Επόμενη Συνέντευξη:
Παναγιώτης Καραβατάς: "Το ποδόσφαιρο, είναι τρόπος ζωής"
Ο 15χρονος Παναγιώτης Καραβατάς μιλά στην «Π»
Λατρεύει το ποδόσφαιρο και δεν μπορεί να σκεφτεί τη ζωή του μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους και τα γήπεδα. Όνειρο ζωής και στόχος του, είναι να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο, ένα άθλημα στο οποίο αφιερώνει καθημερινά τον ελεύθερο του χρόνο, από την ηλικία των 4 ετών.
Ο 15χρονος Παναγιώτης Καραβατάς, μαθητής της γ’ τάξης του 3ου Γυμνασίου Πύργου, μιλά αυτή την εβδομάδα, στον Κωνσταντίνο Γκελντή και στη στήλη του «Στέκι των νέων».
Ο 15χρονος Παναγιώτης Καραβατάς, μαθητής της γ’ τάξης του 3ου Γυμνασίου Πύργου, μιλά αυτή την εβδομάδα, στον Κωνσταντίνο Γκελντή και στη στήλη του «Στέκι των νέων».
Σε ποιες ομάδες έχεις παίξει ως σήμερα;
«Ως σήμερα οι ομάδες που έχω υπηρετήσει είναι οι ακαδημίες «Αιόλου» Πύργου, ο «Αργοναύτης» Κατακόλου, οι μεικτές ομάδες Ηλείας, η περιφερειακή Δυτικής Ελλάδος και τέλος η Νότια Ζώνη Ελλάδος».
Τι θέση παίζεις;
«Συνήθως παίζω επιθετικός χαφ αλλά και κατά διαστήματα έχω παίξει αμυντικός χαφ, δεξί εξτρέμ και κεντρικός επιθετικός».
Πως ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο;
«Πάντα η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο ήταν και είναι τεράστια. Θυμάμαι ήμουν 4 ετών όταν ο πατέρας μου για πρώτη φορά με πήγε στις ακαδημίες. Θα ήταν αστείο να μην δεχόμουν να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο αφού όπως ανέφερα παραπάνω το ποδόσφαιρο είναι «θρησκεία» και αγάπη για μένα».
«Ως σήμερα οι ομάδες που έχω υπηρετήσει είναι οι ακαδημίες «Αιόλου» Πύργου, ο «Αργοναύτης» Κατακόλου, οι μεικτές ομάδες Ηλείας, η περιφερειακή Δυτικής Ελλάδος και τέλος η Νότια Ζώνη Ελλάδος».
Τι θέση παίζεις;
«Συνήθως παίζω επιθετικός χαφ αλλά και κατά διαστήματα έχω παίξει αμυντικός χαφ, δεξί εξτρέμ και κεντρικός επιθετικός».
Πως ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο;
«Πάντα η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο ήταν και είναι τεράστια. Θυμάμαι ήμουν 4 ετών όταν ο πατέρας μου για πρώτη φορά με πήγε στις ακαδημίες. Θα ήταν αστείο να μην δεχόμουν να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο αφού όπως ανέφερα παραπάνω το ποδόσφαιρο είναι «θρησκεία» και αγάπη για μένα».
Υπάρχει κάποια στιγμή από όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο που να θες να ξεχάσεις;
« Ότι ζω κάθε μέρα είτε πάνω στο γρασίδι είτε όχι είναι σημαντικό. Επομένως δεν θεωρώ ότι πρέπει να ξεχνάς αυτά που ζεις, τις στιγμές σου δηλαδή. Άλλωστε αν θυμάσαι απ’ τα λάθη σου, γίνεσαι καλύτερος».
Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο ποδοσφαιριστή;
«Αν έδινα μια συμβουλή σε ένα άτομο καινούργιο στο χώρο αυτή θα ήταν να μην ακούει κανέναν απ’ τους απ’ έξω και να ακούει μόνο τον εαυτό του. Το ποδόσφαιρο δεν είναι προϊόν, είναι κάτι που βγαίνει από μέσα σου. Αν το νιώθεις και το έχεις προχωράς ειδάλλως μένεις πίσω».
Έχει κάποιο γούρι πάνω σου στους αγώνες που δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ;
«Γούρι; Όχι δεν μπορείς να το πεις γούρι, το λες θέληση, πάθος, αγάπη γι αυτό που κάνεις. Το γούρι μου είναι το πάθος μου για το άθλημα».
Ποιο θεωρείς ότι είναι το Α και το Ω στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;
«Το Α και το Ω στο ποδόσφαιρο είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου, επιπλέον να έχεις ψηλά το κεφάλι. Πότε μην κοιτάς τη μπάλα».
Πως περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
«Τον ελεύθερο χρόνο μου προτιμώ να τον περνάω με φίλους και με την οικογένειά μου. Καμιά φορά θες να ξεφύγεις από την καθημερινή πίεση και μόνο αυτοί ξέρουν πώς να σε βοηθήσουν».
Ποιος είναι ο στόχος σου για το ποδόσφαιρο;
«Ο στόχος μου μέχρι στιγμής είναι να καταφέρω να παίξω (ποδόσφαιρο) σε επαγγελματικό επίπεδο».
Κάνεις κάποια συγκεκριμένη διατροφή;
«Σίγουρα η καλή διατροφή παίζει βασικό ρόλο. Συγκεκριμένα προσπαθώ να αποφεύγω τα πολλά τηγανιτά και προτιμώ και προτείνω το λευκό κρέας. Τέλος η διατροφή μου περιέχει αρκετά λαχανικά και πολλά ζυμαρικά».
Επόμενη Συνέντευξη:
Γιώργος Λαγογιάννης: "Γεννήθηκα στο θέατρο!"
eproini.gr
Μεγάλωσε… πάνω στο θεατρικό σανίδι. Οι καλύτερες ίσως εικόνες από τη ζωή του, είναι εκείνες που μικρό παιδί ακόμα, τριγυρνούσε και έπαιζε στα καμαρίνια ανάμεσα σε φανταχτερά κουστούμια, φώτα και σκηνικά. Τα χρόνια δηλαδή, που ακολουθούσε τον πατέρα του, στις απογευματινές του πρόβες στο θέατρο Απόλλων. Πως θα μπορούσε λοιπόν, ο 16χρονος σήμερα Γιώργος Λαγογιάννης, γιός του αείμνηστου Βασίλη Λαγογιάννη, ιδρυτικού μέλους της Θεατρικής Ομάδας Πύργου, να μην ταυτίσει την ζωή του με το θέατρο και να μην το αγαπήσει…
Ο Γιώργος, μαθητής της α’ τάξης του 1ου Λυκείου Πύργου, μιλά σήμερα στον Κωνσταντίνο Γκελντή, για το θέατρο, τη μεγάλη του αγάπη, τις παραστάσεις που έχει ήδη παίξει αλλά και για τα όνειρα του για το μέλλον!
Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το θέατρο;
«Με το θέατρο ασχολούμαι συνολικά 4 χρόνια μέχρι τώρα αλλά βέβαια όλη η ζωή μου είναι γύρω από το θέατρο… εκεί μεγάλωσα… μπορείς να πεις ότι εκεί γεννήθηκα!».
«Με το θέατρο ασχολούμαι συνολικά 4 χρόνια μέχρι τώρα αλλά βέβαια όλη η ζωή μου είναι γύρω από το θέατρο… εκεί μεγάλωσα… μπορείς να πεις ότι εκεί γεννήθηκα!».
Σε ποιες παραστάσεις έχεις συμμετάσχει ως σήμερα;
«Τα 4 χρόνια που είμαι συνολικά στη Θεατρική Ομάδα Πύργου… στο «Έρως» του Παπαδιαμάντη, στη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη και στην τελευταία μας παράσταση «Σμύρνη – Μνήμες» που ήταν αποσπάσματα από ένα βιβλίο των αιχμάλωτων το οποίο αναφέρεται σε μνήμες και ιστορίες…».
«Τα 4 χρόνια που είμαι συνολικά στη Θεατρική Ομάδα Πύργου… στο «Έρως» του Παπαδιαμάντη, στη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη και στην τελευταία μας παράσταση «Σμύρνη – Μνήμες» που ήταν αποσπάσματα από ένα βιβλίο των αιχμάλωτων το οποίο αναφέρεται σε μνήμες και ιστορίες…».
Σου άρεσε από πάντα να ασχολείσαι με το θέατρο ή προέκυψε;
«Από μικρός κυκλοφορούσα στους χώρους του θεάτρου… επειδή και ο πατέρας μου ασχολιόταν πολύ με το θέατρο… ερασιτεχνικά πάντα… όπως και εγώ ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο προς το παρόν… Μπορείς να πεις ότι εκεί μεγάλωσα γιατί όταν έπαιζε ο πατέρας μου, ήμουν εκεί σ’ όλες τις πρόβες και τις παραστάσεις…».
«Από μικρός κυκλοφορούσα στους χώρους του θεάτρου… επειδή και ο πατέρας μου ασχολιόταν πολύ με το θέατρο… ερασιτεχνικά πάντα… όπως και εγώ ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο προς το παρόν… Μπορείς να πεις ότι εκεί μεγάλωσα γιατί όταν έπαιζε ο πατέρας μου, ήμουν εκεί σ’ όλες τις πρόβες και τις παραστάσεις…».
Με τι θέλεις να ασχοληθείς στο μέλλον;
«Κοίτα… είναι λίγο νωρίς να στο πω αυτό… Δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμη προς τα πού θέλω να βαδίσω… αλλά μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα μαθηματικά… Το όνειρό μου είναι να περάσω σε κάποια σχολή…».
«Κοίτα… είναι λίγο νωρίς να στο πω αυτό… Δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμη προς τα πού θέλω να βαδίσω… αλλά μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα μαθηματικά… Το όνειρό μου είναι να περάσω σε κάποια σχολή…».
Δηλαδή το θέατρο το αποκλείεις σαν επάγγελμα;
«Το θέατρο θα είναι πάντα ένα χόμπι… Μπορεί να περάσω σε κάποιο πανεπιστήμιο και όταν τελειώσω να μην υπάρχουν δουλειές… τότε μπορεί και να ακολουθήσω το θέατρο ως επάγγελμα και να πάω και σε δραματική σχολή…».
Ποιο είναι το όνειρό σου για το θέατρο;
«Κοίτα… πλέον το θέατρο έχει καταντήσει να μην το σέβονται οι άνθρωποι, δηλαδή είναι κάτι για να περνάει η ώρα τους… Για μένα το θέατρο είναι ζωή… Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να σέβονται το θέατρο και να το αγαπούν γιατί στην ουσία είναι μια αναπαράσταση και της ίδιας της ζωής… Τώρα το όνειρό μου για το θέατρο; Οι άνθρωποι πρέπει να προσπαθήσουν να έχουν πιο στενές σχέσεις με το θέατρο, να πηγαίνουν πιο συχνά…».
«Κοίτα… πλέον το θέατρο έχει καταντήσει να μην το σέβονται οι άνθρωποι, δηλαδή είναι κάτι για να περνάει η ώρα τους… Για μένα το θέατρο είναι ζωή… Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να σέβονται το θέατρο και να το αγαπούν γιατί στην ουσία είναι μια αναπαράσταση και της ίδιας της ζωής… Τώρα το όνειρό μου για το θέατρο; Οι άνθρωποι πρέπει να προσπαθήσουν να έχουν πιο στενές σχέσεις με το θέατρο, να πηγαίνουν πιο συχνά…».
Έχεις αποκτήσει φιλίες μέσα από το θέατρο;
«Άπειρες φιλίες… Για να φανταστείς έχω γνωρίσει και συγγενή μέσα από το θέατρο που δεν ήξερα, τη Λίνα Λύγκα, πολύ καλή μου φίλη…! Ναι, έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους μέσα από το θέατρο… σπουδαίους ανθρώπους… και βέβαια κάποιος δεν χρειάζεται να είναι σπουδαίος για είναι φίλος σου… αν έχετε καλή χημεία και γενικά περνάτε καλά…».
«Άπειρες φιλίες… Για να φανταστείς έχω γνωρίσει και συγγενή μέσα από το θέατρο που δεν ήξερα, τη Λίνα Λύγκα, πολύ καλή μου φίλη…! Ναι, έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους μέσα από το θέατρο… σπουδαίους ανθρώπους… και βέβαια κάποιος δεν χρειάζεται να είναι σπουδαίος για είναι φίλος σου… αν έχετε καλή χημεία και γενικά περνάτε καλά…».
Πες μας κάτι που να έχει συμβεί σε παράσταση και δεν θα ξεχάσεις ποτέ…
«Έλπιζα να μην μου κάνει αυτήν την ερώτηση…. Κοίτα… έχουν συμβεί πάρα πολλά… θα σου πω ένα που γέλασα και κόντεψα να κλάψω από το κλάμα πάνω στη σκηνή… Ήταν στη «Λυσιστράτη» και αξίζει να αναφέρω ότι όσα χρόνια είμαι στη ΘΟΠ την σκηνοθεσία των παραστάσεων έχει η κ. Ευανθία Στιβανάκη. Σ’ ένα σημείο της παράστασης έπρεπε να ανέβω σ’ ένα πατάρι.. κάτι σαν διάδρομος που είχε μία κλίση… αυτός ο ανηφορικός διάδρομος είχε στο πλάι ξύλινα κάγκελα και σε ένα σημείο είχαν βάλει ένα καρφάκι για να κρεμάνε ένα στεφάνι… όπως μιλούσε ο άλλος ηθοποιός εγώ έπρεπε να κάνω μια χαρακτηριστική κίνηση.. όπως γύρισα το μπαλόνι που χρησιμοποιούσα για φελώ ακούμπησε πάνω στο καρφί και έσπασε… Για να φανταστείτε αυτό το μπαλόνι «ήταν τα λόγια που δεν έλεγα»… σ’ ότι και αν έκανα χρησιμοποιούσα αυτό το μπαλόνι… Θυμάμαι χαρακτηριστικά όλο το θέατρο να γελάει… Μετά ρωτούσα τους θεατές πως τους φάνηκε η παράσταση και μου απαντούσαν όλοι ότι τους άρεσε πολύ εκείνη η σκηνή και με ρωτούσαν πως το πέτυχα στο σωστό τάιμινγκ! Κανείς δεν κατάλαβε ότι έγινε καταλάθος!».
«Έλπιζα να μην μου κάνει αυτήν την ερώτηση…. Κοίτα… έχουν συμβεί πάρα πολλά… θα σου πω ένα που γέλασα και κόντεψα να κλάψω από το κλάμα πάνω στη σκηνή… Ήταν στη «Λυσιστράτη» και αξίζει να αναφέρω ότι όσα χρόνια είμαι στη ΘΟΠ την σκηνοθεσία των παραστάσεων έχει η κ. Ευανθία Στιβανάκη. Σ’ ένα σημείο της παράστασης έπρεπε να ανέβω σ’ ένα πατάρι.. κάτι σαν διάδρομος που είχε μία κλίση… αυτός ο ανηφορικός διάδρομος είχε στο πλάι ξύλινα κάγκελα και σε ένα σημείο είχαν βάλει ένα καρφάκι για να κρεμάνε ένα στεφάνι… όπως μιλούσε ο άλλος ηθοποιός εγώ έπρεπε να κάνω μια χαρακτηριστική κίνηση.. όπως γύρισα το μπαλόνι που χρησιμοποιούσα για φελώ ακούμπησε πάνω στο καρφί και έσπασε… Για να φανταστείτε αυτό το μπαλόνι «ήταν τα λόγια που δεν έλεγα»… σ’ ότι και αν έκανα χρησιμοποιούσα αυτό το μπαλόνι… Θυμάμαι χαρακτηριστικά όλο το θέατρο να γελάει… Μετά ρωτούσα τους θεατές πως τους φάνηκε η παράσταση και μου απαντούσαν όλοι ότι τους άρεσε πολύ εκείνη η σκηνή και με ρωτούσαν πως το πέτυχα στο σωστό τάιμινγκ! Κανείς δεν κατάλαβε ότι έγινε καταλάθος!».
Η οικονομική κρίση που όλοι λίγο – πολύ βιώνουμε… θεωρείς ότι έχει επηρεάσει το ερασιτεχνικό θέατρο;
«Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει το θέατρο σημαντικά. Πριν αρχίσει η κρίση, κανείς δεν σκεφτόταν ή φοβόταν τόσο πολύ τα έξοδα που προέκυπταν για μια θεατρική παράσταση. Δηλαδή λέγαμε, «θέλουμε κουστούμια;» και εξέφραζαν ενδιαφέρον να πάνε να αγοράσουν πολλοί… «άσε θα πάω εγώ, θα το πάρω εγώ…» ήταν καλές εποχές τότε… Τώρα είναι όλοι μαζεμένοι και αυτό είναι φυσικό… Επίσης παλιά δίναμε με ευκολία επιδοτήσεις στις Θεατρικές ομάδες της πόλης μας για να μπορέσουν να φτιάξουν τα σκηνικά, τα κουστούμια και να καλύψουν έξοδα που έχει κάθε ομάδα… Στην ουσία έργο προσφέρουμε για τον Δήμο μας! Τώρα πλέον οι επιδοτήσεις δίνονται με δυσκολία πράγμα που κάνει τις ομάδες να επιλέγουν έργα που δεν είναι πολυέξοδα…».
Έχεις κάποιο γούρι που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ στις παραστάσεις;
«Γούρι – αντικείμενο πότε δεν είχα… καλό είναι να είσαι συγκεντρωμένος… Γούρι μπορείς να πεις τις φιλίες που έχω με τα παιδιά της ομάδας, τη συζήτηση πριν βγούμε στη σκηνή… ο τρόπος που μιλάμε, που γελάμε… αυτό είναι το καλύτερο «γούρι»… ο συνδυασμός αγωνίας, χαράς και γέλιου…».
«Γούρι – αντικείμενο πότε δεν είχα… καλό είναι να είσαι συγκεντρωμένος… Γούρι μπορείς να πεις τις φιλίες που έχω με τα παιδιά της ομάδας, τη συζήτηση πριν βγούμε στη σκηνή… ο τρόπος που μιλάμε, που γελάμε… αυτό είναι το καλύτερο «γούρι»… ο συνδυασμός αγωνίας, χαράς και γέλιου…».
Πως νιώθεις όταν είσαι επάνω στη σκηνή;
«Είναι ένα συναίσθημα που το έχω ζήσει λίγες φορές εκτός σκηνής στη ζωή μου… είναι κάτι ανάμεσα σε ευτυχία και σε αγωνία… Δηλαδή να πω: « Θεέ μου να τελειώσει» και « Ωχ! Θεέ μου να μην τελειώσει ποτέ». Βέβαια παίζει ρόλο και η ημέρα… αναλόγως σε τι κατάσταση είμαι… παίζει ρόλο το ότι μερικές φορές είμαι κουρασμένος. Ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα αντιμετώπιζα το θέατρο σα να είναι αγγαρεία. Το θέατρο δεν πρέπει να το κάνεις ποτέ όταν το βλέπεις ότι σου γίνεται αγγαρεία. Αν το βλέπεις έτσι πρέπει να το σταματήσεις!».
Η ενασχόληση σου με το θέατρο ίσως είναι για σένα και ένας τρόπος για να εκφράζεις τα συναισθήματά σου;
«Το θέατρο είναι ένας τρόπος όχι μόνο να εκφράζεις τα συναισθήματά σου αλλά και τον χαρακτήρα σου. Δηλαδή να δείξεις ποιος είσαι, να δείξεις ποιος είσαι μέσα από τις κινήσεις σου, την ομιλία σου, την παρουσία σου… Αλλά μπορεί να γίνει και το αντίθετο. Να κρύψει την προσωπικότητά σου… Ο καθένας βάζει την δική του πινελιά στον ρόλο του και εγώ προσωπικά το κάνω πάντα αυτό. Εγώ χρησιμοποιώ κάποιες κινήσεις που είναι χαρακτηριστικές για μένα!».
Έχεις ξεχωρίσει κάποια από τις παραστάσεις που έχεις παίξει ως καλύτερη;
«Η αγαπημένη μου παράσταση ήταν η «Λυσιστράτη».
«Η αγαπημένη μου παράσταση ήταν η «Λυσιστράτη».
Τι σε έκανε να την ξεχωρίσεις;
«Το γέλιο. Γελούσα ξανά και ξανά με τις ατάκες σαν να τις άκουγα για πρώτη φορά!».
«Το γέλιο. Γελούσα ξανά και ξανά με τις ατάκες σαν να τις άκουγα για πρώτη φορά!».
Πως κρίνεις την ενασχόληση παιδιών με το θέατρο;
« Κοίτα, τα παιδιά πρέπει πάντα να έχουν ένα χόμπι… κάτι να ασχολούνται.. και το θέατρο είναι ένα από τα καλύτερα χόμπι!».
Φέτος θα σε δούμε στο θεατρικό σανίδι;
«Θέλω πάρα πολύ να συμμετάσχω στις παραστάσεις κάθε χρόνο.. βέβαια είναι η πίεση από τα μαθήματα του σχολείου μιας και φέτος είναι πιο απαιτητική η Α΄ λυκείου. Θα προσπαθήσω να πηγαίνω στις πρόβες για να παίξω και φέτος…».
«Θέλω πάρα πολύ να συμμετάσχω στις παραστάσεις κάθε χρόνο.. βέβαια είναι η πίεση από τα μαθήματα του σχολείου μιας και φέτος είναι πιο απαιτητική η Α΄ λυκείου. Θα προσπαθήσω να πηγαίνω στις πρόβες για να παίξω και φέτος…».
"Το πιάνο, χρωματίζει την ζωή μου"
http://eproini.gr
Η 16χρονη πιανίστρια Βάσια Κατσίγιαννη μιλά για τον «παντοτινό της σύντροφο»
Στο πιάνο, έχει βρει έναν παντοτινό σύντροφο καθώς όταν χαϊδεύει απαλά τα πλήκτρα του, καταφέρνει να εκφράσει τα συναισθήματα της, να ξεφύγει από την ρουτίνα της καθημερινότητας και κυρίως να ξεπερνάει τα αδιέξοδα που την απασχολούν.
Η 16χρονη Βασιλική- Αναστασία Κατσίγιαννη, Βάσια όπως θέλει να την αποκαλούν, άριστη μαθήτρια της α’ τάξης του 2ου Λυκείου Πύργου και ιδιαιτέρως «πολυάσχολη» μιλά στον Κωνσταντίνο Γκελντή και στο «στέκι των νέων» για το πιάνο και τις σπουδές της στο Ελληνικό Ωδείο, τις εξετάσεις που ετοιμάζεται να δώσει στην Ανωτέρα Σχολή, για όλα όσα τις προσφέρει στη ζωή της η ενασχόληση της με τη μουσική αλλά και για εκείνα που θα ήθελε αλλά δεν μπορεί για την ώρα να πραγματοποιήσει, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Η 16χρονη Βασιλική- Αναστασία Κατσίγιαννη, Βάσια όπως θέλει να την αποκαλούν, άριστη μαθήτρια της α’ τάξης του 2ου Λυκείου Πύργου και ιδιαιτέρως «πολυάσχολη» μιλά στον Κωνσταντίνο Γκελντή και στο «στέκι των νέων» για το πιάνο και τις σπουδές της στο Ελληνικό Ωδείο, τις εξετάσεις που ετοιμάζεται να δώσει στην Ανωτέρα Σχολή, για όλα όσα τις προσφέρει στη ζωή της η ενασχόληση της με τη μουσική αλλά και για εκείνα που θα ήθελε αλλά δεν μπορεί για την ώρα να πραγματοποιήσει, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το πιάνο;
«Ξεκίνησα στη Δ’ Δημοτικού και πηγαίνω Α’ Λυκείου.. οπότε είναι 7 χρόνια…».
Τι αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι μπροστά στο πιάνο;
«Όταν βρίσκομαι μπροστά σ’ ένα πιάνο, νιώθω ότι μπορώ να μείνω για ώρες εκεί… Ότι εκεί είναι όλος μου ο κόσμος… Όταν έχω μπροστά μου το πιάνο αισθάνομαι ότι μπορώ να δημιουργήσω ανενόχλητη απολαμβάνοντας αυτή τη μοναδική σχέση. Εγώ και το πιάνο. Ο καλύτερος μου σύντροφος. Ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσω τα συναισθήματα μου, για αυτό και όταν αισθάνομαι έντονα, θέλω να εκφραστώ ή να ξεσπάσω, πηγαίνω κατευθείαν στο πιάνο…».
Θεωρείς ότι η ενασχόληση σου αυτή με το πιάνο σου «ανοίγει» την πόρτα και σε άλλους τομείς της καλλιτεχνικής δημιουργίας;
«Σίγουρα, γιατί όταν κάποιος σπουδάζει πιάνο και μουσική γενικότερα, παίρνει μια γεύση από τη τέχνη… Οπότε δεν είναι και τόσο δύσκολο για κάποιον που έχει πάρει αυτή την ιδέα, να στραφεί και σε κάποιο άλλο τομέα της καλλιτεχνικής δημιουργίας…».
Το πιάνο είναι κάτι που το κάνεις για προσωπική σου ευχαρίστηση ή μοιράζεσαι τις μελωδίες σου και με κοινό;
«Καταρχήν, το κάνω ολοκληρωτικά για προσωπική μου ευχαρίστηση γιατί είναι αυτό που με ικανοποιεί και που με κάνει να νιώθω γεμάτη συναισθηματικά. Εφόσον λοιπόν χαίρομαι τόσο εγώ όταν παίζω πιάνο, σίγουρα η χαρά που αυτή είναι μεγαλύτερη όταν μοιράζομαι τις μελωδίες που παίζω με κοινό. Είτε αυτό είναι οι φίλοι μου ή οι γονείς μου».
Σε παρότρυνε κάποιος να ασχοληθείς με το πιάνο ή ήταν καθαρά δική σου επιλογή;
«Ήταν καθαρά δική μου επιλογή. Αν και ήμουν πολύ μικρή, το είχα ήδη πάρει απόφαση ότι θέλω να μάθω πιάνο… Να γίνω πιανίστρια και να ασχοληθώ με αυτό. Οι γονείς μου δηλαδή δεν μου είπαν κάτι, το είχα αποφασίσει μόνη μου».
Το αποφάσισες γιατί υπήρχε κάποιο μέλος της οικογένειας σου που ασχολούνταν με αυτό;
«Όχι , όχι… Δεν ασχολείται κανένας… παρόλα αυτά όμως ακούγοντας με να παίζω, πιστεύω ότι έχουν καταφέρει να αγαπήσουν έστω και λίγο τη μουσική…».
Τι προσφέρει στη ζωή σου;
«Το πιάνο προσφέρει πολλά στη ζωή μου. Γενικότερα η μουσική. Μου δίνει χρώμα στη καθημερινότητα… αλλάζει τη ρουτίνα της… με βοηθάει να εκφράσω τα συναισθήματα μου, που το έχω ανάγκη, και γενικότερα με βοηθά να ξεφύγω από τα αδιέξοδα που με απασχολούν».
Η αναγνωρισιμότητα σου ως πιανίστρια, σε ενδιαφέρει;
«Ακόμα είναι αρκετά νωρίς για κάτι τέτοιο αν και αναγνωρισιμότητα γνωρίζω ήδη στους φίλους μου που ξέρουν ότι το πιάνο είναι η αδυναμία μου. Στόχος μου όμως είναι στο μέλλον να το προσπαθήσω. Άλλωστε και ποιος δεν θα το ήθελε κάτι τέτοιο; Τη συγκεκριμένη περίοδο μάλιστα, προετοιμάζομαι να δώσω εξετάσεις στην Ανωτέρα Σχολή στο πιάνο».
Όλα αυτά τα χρόνια έχεις συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις. Όταν πρωτοξεκίνησες είχε καθόλου περάσει από το μυαλό σου, η εικόνα σου στο πιάνο, να παίζει για τον κόσμο;
«Και βέβαια όχι. Άλλωστε όταν ξεκίνησα ήμουν πολύ μικρή για να έχω αυτά στο μυαλό μου. Τώρα όμως, που βλέπω ότι τα καταφέρνω, θέλω να είμαι μέσα σ’ όλα! Δηλαδή και σε εκδηλώσεις του σχολείου και του Ελληνικού Ωδείου και γενικότερα σ’ ό,τι διοργανώνεται, ενδιαφέρομαι να συμμετάσχω. Βέβαια, πιστεύω ότι για την ηλικία μου το επίτευγμα είναι μεγάλο… Όλα αυτά όμως τα χρωστάω στο Ελληνικό Ωδείο της πόλης μας και στις δασκάλες μου, που με δίδαξαν και με έμαθαν τα «μυστικά» της τέχνης. Την κ. Φωτεινή Νικολοπούλου που ήταν η πρώτη μου δασκάλα και παρά τη μικρή ηλικία μου, κατάφερε να με μυήσει στη μουσική και στο πιάνο, φυσικά ένα μεγάλο ευχαριστώ στη κ. Δώρα Ρόζη η οποία τώρα δεν είναι σε ενεργό δράση σαν δασκάλα στο Ελληνικό Ωδείο αλλά στην ουσία αυτή με βοήθησε να κάνω τα μεγάλα άλματα στη πρόοδό μου στο πιάνο και να γίνω αυτό που είμαι και φυσικά στη κ. Τζένη Λάγιου την τωρινή μου δασκάλα η οποία με βοηθά συνεχώς να εξελίσσομαι και να γίνω αυτό που έχω βάλει στόχο».
Η κρίση που όλοι λίγο πολύ βιώνουμε σε έχει επηρεάσει; Αν ναι… που;
«Εννοείται… Όπως έχει επηρεάσει τους περισσότερους, έχει επηρεάσει και μένα στο τομέα της μουσικής. Καταρχήν, γιατί διοργανώνονται διάφορα σεμινάρια, εκδηλώσεις, φεστιβάλ, διαγωνισμοί ανά την Ελλάδα που θα ήθελα πολύ να συμμετάσχω, δυστυχώς όμως δεν μπορώ καθώς τα έξοδα είναι τεράστια. Είτε για τους καθηγητές, είτε για τη μεταφορά, είτε για τη διαμονή και τη διατροφή, είτε για τους συνοδούς. Γενικότερα, εξαιτίας της κρίσης αδυνατώ και εγώ όπως και τα περισσότερα παιδιά να περνώ συχνά τα … σύνορα του Νομού, ώστε να συμμετάσχω σε εκδηλώσεις πιάνου».
Οι φίλοι σου, οι καθηγητές σου, τι σου λένε για την ενασχόληση σου με το πιάνο;
«Οι φίλοι μου και οι καθηγητές μου πιστεύουν και μου λένε ότι έχω γεννηθεί γι’ αυτό και ότι είναι αυτό που μου ταιριάζει να κάνω στη ζωή μου… Γενικότερα, συνεχώς με επιβραβεύουν και με στηρίζουν σε ό,τι και αν κάνω… όπως και οι γονείς μου φυσικά και τους ευχαριστώ γι’ αυτό!».
Επόμενη συνέντευξη:
"Όσα χρόνια και αν πέρασαν, νιώθω ακόμα ένα μικρό Ζιζάνιο"
Επιμέλεια: Γκελντής Κωνσταντίνος (kostasgkelntis1@gmail.com) -
Κική Κολοβέρου (kkoloverou@yahoo.gr)
Κική Κολοβέρου (kkoloverou@yahoo.gr)
Η Γεσθημανή Ρουμπάνη, ενεργό μέλος του «Φεστιβάλ Κινηματογράφου» μιλά στην «Πρωινή»
Γεσθημανή Ρουμπάνη. Η 22χρονη φοιτήτρια της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ από τον Πύργο, μιλά στο μικρό δημοσιογράφο της «Πρωινής» Κωνσταντίνο Γκελντή για την τεράστια προσφορά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους Ολυμπίας, στην πόλη αλλά και σε όλους τους συμμετέχοντες αλλά κυρίως για τις εμπειρίες και τη χαρά που απολαμβάνει κάθε χρονιά που συμμετέχει σε αυτό.
Αρχικά, πες μας λίγα πράγματα για σένα…
«Ωραία, ας τα πάρω από την αρχή… Με λένε Γεσθημανή, αν και οι περισσότεροι με γνωρίζουν ως Μάνια. Γεννήθηκα στις 30 Μαρτίου 1991 και αν με το «πού», εννοείς νοσοκομείο, στην Πάτρα! Αλλά είμαι Πυργιώτισσα. Αφού ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να «κερδίσω χρονιά», τα σχολεία από τα οποία πέρασα είναι το 5ο δημοτικό, το 1ο Γυμνάσιο (πριν το γκρεμίσουν!) και το 3ο Λύκειο, όλα στον Πύργο. Οι γονείς μου λένε ότι ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, αλλά δεν ξέρω, μήπως ευλογούν τα γένια τους; Ρωτήστε τους καθηγητές μου! Τώρα είμαι τελειόφοιτη στη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ, οπότε τα τελευταία χρόνια ζω στην Αθήνα».
Από ποια ηλικία συμμετέχεις στο φεστιβάλ;
«Από τότε που θυμάμαι να υπάρχει Φεστιβάλ! Η μαμά μου είναι εκπαιδευτικός και πάντα με πήγαινε να δούμε ταινίες στον Απόλλωνα. Με την τάξη του δημοτικού μας πήγαιναν ενίοτε και σε εργαστήρια ζωγραφικής. Μόλις ξεκίνησα το Γυμνάσιο, μπορούσα πλέον να συμμετέχω και στα εβδομαδιαία εργαστήρια της Camera Zizanio – τα οποία ήταν πολύ λιγότερα και διαφορετικά από αυτά που ξέρουν οι μαθητές τώρα».!
Τι ήταν αυτό που σου άρεσε περισσότερο;
«Η ενεργή μου συμμετοχή ξεκίνησε στο Γυμνάσιο, το ηλικιακό όριο που ισχύει ακόμη και σήμερα στα περισσότερα εργαστήρια. Έτσι άρχισα με την εφημερίδα των Ζιζανίων, αλλά δεν άργησα να καταλάβω ότι δεν ήταν το φόρτε μου! Αυτό που με ενθουσίαζε πάντα ήταν τα εργαστήρια σκηνοθεσίας και μοντάζ. Γι' αυτό άλλωστε παραμένω σε αυτά μέχρι σήμερα!».
Τι πιστεύεις ότι σου προσφέρει η συμμετοχή σου στο Φεστιβάλ;
«Από πρακτικής άποψης, λίγο – πολύ, έχω καταφέρει να μάθω σκηνοθεσία, μοντάζ, κάμερα... Οπότε γνώση μου έχει προσφέρει απλόχερη! Όπως συνηθίζω να λέω όταν με ρωτούν τι κάνω για το φεστιβάλ: «Ό,τι με χρειάζονται!». Γενικώς αυτή η χαρά του να μπορείς σιγά -σιγά να αποκρυπτογραφείς τη γλώσσα του κινηματογράφου, είναι ίδια με τη χαρά της ανακάλυψης!
Τα υπόλοιπα είναι πάνω – κάτω γνωστά σε όποιον συμμετέχει ενεργά: έχεις την ευκαιρία να δημιουργήσεις, να δουλέψεις ομαδικά, να εμπνευστείς, να πάρεις το ερέθισμα για να κάνεις κάτι δικό σου και να εμβαθύνεις σε ό,τι σε ενδιαφέρει περισσότερο – δεν είναι τυχαίο που πολλά από τα παλιά αλλά και τα ενεργά «Ζιζάνια» έχουν ακολουθήσει σπουδές σχετικές με κινηματογράφο, τηλεόραση και θέατρο! Κάνεις φίλους από όλο τον κόσμο, πολλές φορές και ταξίδια στο εξωτερικό. Μάλιστα, το δέσιμο που αποκτάς με άτομα τα οποία ναι μεν έχεις μόλις γνωρίσει, αλλά καταλήγεις μέσα σε μία εβδομάδα να μοιραστείς τόσα πολλά, είναι εκπληκτικό!
Το ζήτημα είναι όμως να σκεφτούμε το τι προσφέρει το Φεστιβάλ στην πόλη του Πύργου, όχι μόνο σε εμένα, εσένα και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Και για να μην επεκταθώ πάνω σε αυτό – μιας και ξεφεύγω από την ερώτησή σου – θα κάνω δύο ερωτήσεις με τη σειρά μου, για να τις σκεφτεί ο καθένας μας: 1. Υπάρχει άλλη περίοδος εκτός της πρώτης εβδομάδας του Δεκέμβρη που η πόλη μας είναι τόσο ζωντανή; 2. Υπάρχει άλλη παρόμοια διοργάνωση ή εκδήλωση στον Πύργο που να καταφέρνει να φέρει τόσο κοντά ανθρώπους που στην καθημερινότητά τους έχουν εντελώς διαφορετικές ασχολίες; Αυτά».
 |
| Η Μάνια αρκετά χρόνια πριν, κατά τη συμμετοχή της στο φεστιβάλ. |
Θυμάσαι κάτι που να έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια στο φεστιβάλ και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ;
«Θα ήθελα να σου δώσω τη διπλωματική απάντηση πως «είναι τόσα πολλά αυτά που θυμάμαι που δε μπορώ να διαλέξω», αλλά η αλήθεια είναι πως υπάρχει κάτι που δε θα ξεχάσω. Όσο απρόσωπο κι αν σου ακούγεται, αυτό είναι ένα e-mail που έλαβα όταν πήγαινα Γ' Γυμνασίου. Ήταν στην ουσία πρόσκληση για ένα φεστιβάλ κινηματογράφου στην Ουγγαρία, από τον υπεύθυνο του εργαστηρίου που είχα παρακολουθήσει τότε, τον Kálmán Czibolya. Και δε θα το ξεχάσω, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί όταν μου το είχε πει αρχικά ότι θα με προσκαλέσει, νόμιζα πως έκανε πλάκα, σοβαρά τώρα! Δεύτερον – και βασικότερο – αυτή η ιστορία μου φέρνει στο μυαλό τους ανθρώπους χωρίς τους οποίους δε θα είχα ποτέ ούτε εγώ, ούτε ένα σωρό άλλα παιδιά τέτοιες ευκαιρίες: τους Δημήτρη Σπύρου, Νίκο Θεοδοσίου και Χρήστο Κωνσταντόπουλο, οι οποίοι δε χρειάζονται συστάσεις. Μαζί με αυτούς και πολλά άλλα πρόσωπα που δουλεύουν για το Φεστιβάλ όλο το χρόνο για να παραμένουμε δυνατοί. Μπορώ να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στη Λητώ Θεοδοσίου; Θα κάνω. Ξέρει αυτή! Α, και να μην ξεχάσω να πω «χαρά στο κουράγιο των γονιών μου», γιατί προσωπικά δε γνωρίζω αν θα άφηνα το 14χρονο παιδί μου να ταξιδέψει κάπου που δεν ξέρω, με άτομα τα οποία δεν ξέρω! Ευχαριστώ μαμά και μπαμπά – κλισέ, αλλά χρειαζόταν, πίστεψέ με!».
Το φεστιβάλ για μια ακόμη χρόνια τελείωσε.. τι έχεις να πεις για το φετινό, για όλα τα προηγούμενα αλλά και τα επόμενα;
«Ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, εγώ νιώθω ακόμα ένα μικρό «Ζιζάνιο»”, κολλημένο κάπου στα 15... Αλήθεια!!! Αν και το εννοώ αυτό, ας σοβαρέψω λίγο την απάντησή μου. Για τα παλιά Φεστιβάλ, δεν έχω να πω πολλά. Έχουν γίνει, τα έχουμε ζήσει, νιώθω τυχερή που ήμουν εκεί και μου χάρισαν τόσες στιγμές. Για το φετινό, μιας και είναι πρόσφατο, θα σου πω ότι νιώθω δικαιωμένη βλέποντας αυτά που μπορούμε να καταφέρουμε, όταν κάτι το στηρίζει ο κόσμος, ακόμα κι αν είναι αντίξοες οι συνθήκες! Για το επόμενο φεστιβάλ, που ΝΑΙ, θα έρθει, θα κλέψω κάποια λόγια του κύριου Δ. Σπύρου. Πρέπει να φοβόμαστε; Όχι, δεν πρέπει. Ο κόσμος δείχνει έμπρακτα ότι θέλει το Φεστιβάλ και το στηρίζει. Έτσι ακριβώς πρέπει να συνεχίσουμε. Και δεν πρέπει να φοβόμαστε, γιατί θα τα καταφέρουμε. Το Φεστιβάλ δεν ανήκει σε κανέναν προσωπικά, το χτίζουμε όλοι για όλους. Και αυτό είναι που κάθε χρόνο περνάει στο μυαλό όλο και περισσότερων! Για να κλείσω, θα ήθελα να εξομολογηθώ κάτι προσωπικό, που είπα στη μητέρα μου την ώρα της φετινής τελετής λήξης. «Μαμά, δε μπορώ να με φανταστώ να λείπω από φεστιβάλ». Η απάντησή της;
«Το ξέρω». Τώρα κρατήστε αυτή τη στιχομυθία και βάλτε στη θέση μου οποιοδήποτε άλλο μικρό ή μεγάλο “Ζιζάνιο”. ΑΥΤΟ είναι το Φεστιβάλ μας».
Πώς εξηγείς τη συμμετοχή σου στο φεστιβάλ όλα αυτά τα χρόνια και αν θεωρείς ότι το "επάγγελμα" που επέλεξες εχει σχέση με την ενασχόληση σου αυτή;
"Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι με τους οποίους η αρχιτεκτονική συνδέεται με τον κινηματογράφο... Αλλά εγώ δεν επέλεξα τη σχολή μου για κανέναν από αυτούς! Η αρχιτεκτονική προέκυψε από ένα άλλο χόμπυ που είχα από πολύ μικρή, τη ζωγραφική. Μεγαλώνοντας έχω συνειδητοποιήσει πως τίποτα από αυτά που κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο, δε θα μπορούσα να το κάνω ως δουλειά, πολύ απλά γιατί αναπόφευκτα θα άλλαζε ο τρόπος που το βλέπω και από κάτι το ψυχαγωγικό, θα γινόταν κάτι αναγκαστικό για να βγάζω τα προς το ζειν. Οι σπουδές που επέλεξα με καλύπτουν πάρα πολύ, αλλά ξεκίνησα με τη λογική πως αυτή θα γίνει η δουλειά μου, κατάλαβες;
Παρ' όλο λοιπόν που δεν έχει σχέση με τη δουλειά μου το Φεστιβάλ, η συνεχής συμμετοχή μου σε αυτό είναι στο μυαλό μου πέραν από μια ευχάριστη ασχολία και κάτι σαν υποχρέωση, με την καλή έννοια. Από τη στιγμή που ξέρω πως μπορώ να προσφέρω, νιώθω την υποχρέωση να ρυθμίσω το πρόγραμμά μου και να το κάνω. Θεωρώ πως για να λειτουργήσει αυτός ο θεσμός, είναι απαραίτητη μια ομάδα ανθρώπων που όχι μόνο αγαπούν αυτό που κάνουν και γι' αυτό δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, αλλά που νιώθουν και εξαιρετικά υπεύθυνοι για την όποια αρμοδιότητα έχουν. Ε, ένας από αυτούς τους ανθρώπους θέλω και προσπαθώ να είμαι κι εγώ με τη σειρά μου".
Παρ' όλο λοιπόν που δεν έχει σχέση με τη δουλειά μου το Φεστιβάλ, η συνεχής συμμετοχή μου σε αυτό είναι στο μυαλό μου πέραν από μια ευχάριστη ασχολία και κάτι σαν υποχρέωση, με την καλή έννοια. Από τη στιγμή που ξέρω πως μπορώ να προσφέρω, νιώθω την υποχρέωση να ρυθμίσω το πρόγραμμά μου και να το κάνω. Θεωρώ πως για να λειτουργήσει αυτός ο θεσμός, είναι απαραίτητη μια ομάδα ανθρώπων που όχι μόνο αγαπούν αυτό που κάνουν και γι' αυτό δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, αλλά που νιώθουν και εξαιρετικά υπεύθυνοι για την όποια αρμοδιότητα έχουν. Ε, ένας από αυτούς τους ανθρώπους θέλω και προσπαθώ να είμαι κι εγώ με τη σειρά μου".
Φωτογραφίες:
Επόμενη Συνέντευξη:
"Το πάθος μου, το ποδόσφαιρο"
Παναγιώτης Καραβατάς
Ο Παναγιώτης Καραβατάς μας δίνει
συνέντευξη και μας μιλά για το πάθος του, το ποδόσφαιρο. Ας μάθουμε πρώτα λίγα
πράγματα γι αυτόν:
Ο Παναγιώτης γεννήθηκε στις 6
Ιανουαρίου του 1999 στην Πάτρα και από τότε ζει στον Πύργο Ηλείας με τους
γονείς του. Στα 9 του χρόνια απέκτησε δίδυμα αδερφάκια, τον Γιώργο και τη
Μαρία. Ασχολείται με το ποδόσφαιρο από τα 4 του χρόνια και έχει παίξει σε αρκετέ
ομάδες από τότε. Θεωρεί το ποδόσφαιρο τρόπο ζωής και κάτι που τον κάνει να
νιώθει ιδιαίτερα.
1. Σε ποιες ομάδες έχεις παίξει ως σήμερα;
- Ως σήμερα οι ομάδες που έχω
υπηρετήσει είναι οι ακαδημίες «Αιόλου» Πύργου, ο Αργοναύτης
Κατακόλου, οι μεικτές ομάδες Ηλείας, η περιφεριακή Δυτικής Ελλάδος και τέλος
η Νότια Ζώνη Ελλάδος.
2. Τι θέση παίζεις;
- Συνήθως
παίζω επιθετικός χαφ αλλά και κατά διαστήματα έχω παίξει αμυντικός χαφ, δεξί
εξτρέμ και κεντρικός επιθετικός.
3. Πως
ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο;
- Πάντα η
αγάπη μου για το ποδόσφαιρο ήταν και είναι τεράστια. Θυμάμαι ήμουν 4 ετών όταν
ο πατέρας μου για πρώτη φορά με πήγε στις ακαδημίες. Θα ήταν
αστείο να μην δεχόμουν να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο αφού όπως ανέφερα
παραπάνω το ποδόσφαιρο είναι «θρησκεία» και αγάπη για μένα.
4.
Υπάρχει κάποια στιγμή από όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο
που να θες να ξεχάσεις;
- Ό,τι
ζω κάθε μέρα είτε πάνω στο γρασίδι είτε όχι είναι σημαντικό. Επομένως δεν θεωρώ
ότι πρέπει να ξεχνάς αυτά που ζεις, τις στιγμές σου δηλαδή. Άλλωστε αν θυμάσαι
απ’ τα λάθη σου, γίνεσαι καλύτερος.
5. Τι
συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο ποδοσφαιριστή;
-Αν
έδινα μια συμβουλή σε ένα άτομο καινούργιο στο χώρο αυτή θα ήταν να μην ακούει
κανέναν απ’ τους απ’ έξω και να ακούει μόνο τον εαυτό του. Το ποδόσφαιρο δεν
είναι προϊόν, είναι κάτι που βγαίνει από μέσα σου. Αν το νιώθεις και το έχεις
προχωράς ειδάλλως μένεις πίσω.
6. Έχει
κάποιο γούρι πάνω σου στους αγώνες που δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ;
- Γούρι; Όχι δεν μπορείς να το πεις γούρι, το λες θέληση, πάθος, αγάπη γι
αυτό που κάνεις. Το γούρι μου είναι το πάθος μου για το άθλημα.
7. Ποιο
θεωρείς ότι είναι το Α και το Ω στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;
- Το Α και το Ω στο ποδόσφαιρο είναι να
πιστεύεις στον εαυτό σου, επιπλέον να έχεις ψηλά το κεφάλι. Πότε μην κοιτάς τη
μπάλα.
8. Πως περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
- Τον ελεύθερο χρόνο μου προτιμώ να τον
περνάω με φίλους και με την οικογένειά μου. Καμιά φορά θες να ξεφύγεις από την
καθημερινή πίεση και μόνο αυτοί ξέρουν πώς να σε βοηθήσουν.
9. Ποιος είναι ο στόχος σου
για το ποδόσφαιρο;
- Ο στόχος μου μέχρι
στιγμής είναι να καταφέρω να παίξω (ποδόσφαιρο) σε επαγγελματικό επίπεδο.
10. Κάνεις κάποια
συγκεκριμένη διατροφή;
- Σίγουρα η
καλή διατροφή παίζει βασικό ρόλο. Συγκεκριμένα προσπαθώ να αποφεύγω τα πολλά
τηγανιτά και προτιμώ και προτείνω το λευκό κρέας. Τέλος η διατροφή μου περιέχει
αρκετά λαχανικά και πολλά ζυμαρικά.
Επιμέλεια: Γκελντής Κωνσταντίνος (kostasgkelntis1@gmail.com)
Φωτογραφίες:
Επόμενη συνέντευξη:
Θεοδώρα Δρακοπούλου
1. Πόσα
χρόνια ασχολείσαι με την κολύμβηση;
- Tο 2003 όταν πήγαινα προνήπειο οι γονείς μου αποφάσισαν να με γράψουν
σε κάποιο άθλημα. Συγκεκριμένα ο πατέρας μου ήθελε να ασχοληθώ με την σφαίρα
αλλά η μητέρα μου θεωρούσε την κολύμβηση πιο σημαντική για έμενα... Μόλις μου ανακοίνωσαν
τις ιδέες τους εγώ επέλεξα την κολύμβηση... Έχω ασχοληθεί λοιπόν 10 χρονιά μ’ αυτή.
2. Τι σου προσφέρει;
3. Έχεις συμμετάσχει σε αγώνες;
4.
Πόσα και τι είδους μετάλλια έχεις καταφέρει να πάρεις;
5.
Συνεχίζεις ακόμη με την κολύμβηση;
6. Ποια είναι η γνώμη σου για τις νέες εγκαταστάσεις του κολυμβητηρίου της Αμαλιάδας;
7. Έχει αλλάξει η ζωή σου από τότε που άρχισες το
συγκεκριμένο άθλημα;
8. Τι έχεις να πεις - να προτείνεις στους
νέους για αυτό το θέμα;
Επιμέλεια: Γκελντής Κωνσταντίνος (kostasgkelntis1@gmail.com)
Φωτογραφίες:
Επόμενη Συνέντευξη:
Λίνα Λύγκα
Η Λίνα γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου του 1999 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Έζησε στη Κρήτη, στην
Έχει συμμετάσχει σε ορχήστρες όπως «Τα Χρώματα Της Ίλιδας» και έχει παίξει σε θεατρικές παραστάσεις με τη «Θεατρική Ομάδα Πύργου» στη συγκινητική παράσταση «Σμύρνη – Μνήμες» και με τη «Θεατρική Ομάδα του 3ου Γυμνασίου Πύργου» στη παράσταση «Φέγγε μου να περπατώ» τη χρονιά 2013.
Έχει συμμετάσχει σε ορχήστρες όπως «Τα Χρώματα Της Ίλιδας» και έχει παίξει σε θεατρικές παραστάσεις με τη «Θεατρική Ομάδα Πύργου» στη συγκινητική παράσταση «Σμύρνη – Μνήμες» και με τη «Θεατρική Ομάδα του 3ου Γυμνασίου Πύργου» στη παράσταση «Φέγγε μου να περπατώ» τη χρονιά 2013.
Ας δούμε τι μας απάντησε:
1.Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το βιολί;
-Στη βάπτιση μου οι μπομπονιέρες είχαν το σχήμα βιολιού τυλιγμένες με τούλι. Μετά από καιρό, είδα μια κοπέλα σε μια εκδήλωση που έπαιζε βιολί. Ήταν η πρώτη φόρα που είδα την εικόνα του… θα ήμουν Δευτέρα Δημοτικού.. το σχήμα του, μου άρεσε τόσο πολύ, σαν να είχε βγει από παραμύθι! έτσι, στην Τρίτη Δημοτικού, αποφάσισα να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο μουσικό όργανο. Ασχολούμαι συνολικά 5 χρόνια ... και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τη μαγεία του σχήματος του ήχου του.... της ψυχής του... ίσως κάτι θα ήξεραν οι γονείς μου όταν διάλεγαν αυτές τις μπομπονιέρες.
2.Τι προσφέρει στη ζωή σου;
-Μου προσφέρει νόημα, συναισθήματα... η αφορμή να κάνω κάτι που αγαπώ περισσότερο απ' όλα... να ονειρεύομαι!
3.Σου έχουν «ανοιχτεί» πόρτες χάρης το βιολί;
-Σίγουρα το βιολί, ήταν η αιτία να συμμετάσχω σε ομάδες, να γνωρίσω ανθρώπους και να δεθώ μαζί τους... Είναι τόσο γλυκιά η σκέψη ότι ένα μικρό κομματάκι ξύλου με χορδές και μια βεργούλα, σε κάνουν να έρθεις πιο κοντά στους ανθρώπους και στους χαρακτήρες τους!
4.Όταν ξεκίνησες σκεφτόσουν ότι θα έφτανες ως σήμερα;
-Δεν θεωρώ ότι έχω φτάσει κάπου... δεν υπάρχουν επίπεδα στους ανθρώπους. Υπάρχει δύναμη, όνειρα και ευτυχία! Απλώς, μου αρέσει αυτό που κάνω, το γουστάρω! Γεμίζει την ψυχή μου... Ο καθένας, κάνει αυτό που του αρέσει, χωρίς να φτάνει κάπου... έχει μόνο στόχους και όνειρα που μπορούν να των οδηγήσουν στο να ξυπνάει κάθε πρωί χαμογελώντας.
5.Το επάγγελμα που θες να ακολουθούσης είναι κάτι
γύρο από αυτό;
-Δεν ξέρω τι επάγγελμα θα ακολουθήσω (είναι και νωρίς). Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα ασχοληθώ με κάτι που θα ωφελεί τους ανθρώπους και όχι το σύστημα και την παγερή κοινωνία... ακόμα κι αν αυτό λειτουργεί εις βάρος των ανθρώπων, πράγμα που ήδη κάνει, η δουλειά μου ίσως να είναι η αλλαγή του και η καταστροφή του.. σίγουρα το βιολί θα ήθελα να με συντροφεύει στα όνειρά μου. Έτσι κι αλλιώς, αυτό μου τα δημιουργεί, αυτό τα κρύβει μέσα στο ξύλο του και σίγα - σίγα τα βλέπω να ξεδιπλώνονται! .... όπως για παράδειγμα, η επιθυμία μου να μου πάρεις εσύ, Κώστα μια συνέντευξη, πραγματοποιήθηκε!
Επιμέλεια: Γκελντής Κωνσταντίνος (kostasgkelntis1@gmail.com)
 |
| Παράσταση "Σμύρνη - Μνήμες" |
 |
| Η Λίνα με τον αδελφό της - Στέλιο |
ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
Λίνα Γκέτσιου
Η Λίνα Γκέτσιου γεννήθηκε στις 9 Σεπτέμβρη του 1999 στον Πύργο. Ασχολείται με το χορό από μικρή ηλικία και έχει διδαχτεί ήδη 3 είδη χορού. Υποστιρίζει πως ο χορός είναι το παν για εκείνη και τρόπο ζωής της!1. Ποσα χρόνια κανείς παραδοσιακούς χορούς και ποσά μοντέρνους-λάτιν;
- -Άρχισα στην πρώτη Δημοτικού έως και την έκτη με παραδοσιακούς χορούς και ύστερα
3 με μοντέρνο – λάτιν.
2. Τι σου προσφέρει ο χορός;
-Αγαπώ το χορό και μου προσφέρει διασκέδαση και ξεκούραση από οτιδήποτε με βασανίζει.
Μου αρέσει να ασχολούμαι με την τεχνική του χορού αλλά και να δημιουργώ χορογραφίες!
Μου αρέσει να ασχολούμαι με την τεχνική του χορού αλλά και να δημιουργώ χορογραφίες!
3. Πιστεύεις πως μπορείς να ασχοληθείς με τον χορό επαγγελματικά;
-Ναι πιστεύω πως μπορώ να ασχοληθώ επαγγελματικά με το χορό αλλά όμως σαν δεύτερο επάγγελμα.
4. Ποιο είναι το επάγγελμα
με το οποίο θέλεις να ασχοληθείς;
- Το επάγγελμα που θέλω να ασχοληθώ είναι η ψυχολογία.
- Το επάγγελμα που θέλω να ασχοληθώ είναι η ψυχολογία.
5. Έχεις πάρει ποτέ μέρος σε διαφορές εκδηλώσεις;
-Ναι συνεχεία συμμετάσχω σε εκδηλώσεις που γίνονται στην πόλη μου αλλά και κάθε χρόνο στο τέλος της χρόνιας που γίνεται η παράσταση της σχολής μου με δημόσιο κοινό.
6. Θα προτιμούσες να κανείς κάποιο άλλο είδος χορού;
-Ήθελα πολύ να ασχοληθώ με το μπαλέτο καθώς όταν ήμουν πιο μικρή είχα ασχοληθεί για λίγο αλλά τώρα πιστεύω πως είναι αργά διότι έχω μείνει πίσω σε κάποια πράγματα. Πιστεύω πως αυτό το είδος που ασχολούμαι αυτή τη στιγμή μου ταιριάζει (μοντέρνος-λάτιν) και αυτό θα συνεχίσω!
Επιμέλεια: Δρακοπούλου
Θεοδώρα (theodoradraglife@gmail.com)
Επόμενη συνέντευξη:
Μαρία Γιαννακοπούλου
Η Μαρία Γιαννακοπούλου δίνει αποκλειστική συνέντευξη στο G-Life.Gr και μιλά για το πάθος της που δεν είναι άλλο από το ποδόσφαιρο.
Πάμε να μάθουμε λίγα πράγματα για
αυτήν:
Η Μαρία Γιαννακοπούλου γεννήθηκε το 1992 στην
Αθήνα και μεγάλωσε στον Πύργο Ηλείας. Από μικρή ηλικία της άρεσε το ποδόσφαιρο
και έπαιζε σε διάφορες ομάδες του Πύργου. Πριν δύο χρόνια μετακόμισε στον Βόλο
αφού πέρασε στο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ-ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ.
Τώρα παίζει στην γυναικεία ομάδα του Ολυμπιακού Βόλου. Φέτος δεν θα αγωνιστεί
γιατί είχε ένα τραυματισμό στο πόδι και θα χρειαστεί να κάνει χειρουργική
επέμβαση. Ας δούμε τι μας απάντησε:
1. Πως
συνδυάζεις τη σχολή σου και το ποδόσφαιρο;
- Όταν κάτι σου αρέσει πολύ πάντα βρίσκεις
χρόνο για να του αφιερώσεις. Έτσι, λοιπόν τις ημέρες που δεν έχω μαθήματα
πηγαίνω στις προπονήσεις, χωρίς όμως να αφήνω την σχολή μου σε δεύτερη μοίρα.
Πάνω απ όλα η εκπαίδευση.
2. Δεν
σκέφτηκες ποτέ να ασχοληθείς επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο;
-Το έχω σκεφτεί αρκετές φορές , αλλά το
γυναικείο ποδόσφαιρο δεν είναι αρκετά διαδεδομένο στην Ελλάδα όπως το αντρικό.
Όποτε το ακολουθώ ερασιτεχνικά.
3. Σε ποιες
ομάδες έχεις παίξει ως σήμερα;
-Ξεκίνησα την ποδοσφαιρική μου καριέρα από 8
χρονών παίζοντας με αγόρια στις ακαδημίες ποδοσφαίρου του αίολου. Στην
συνέχεια, έπαιξα στο εφηβικό πρωτάθλημα με τα αγόρια στον αίολο. Μόλις έκλεισα
τα 12 μπήκα στην γυναικεία ομαδα ποδοσφαίρου του αίολου, όπου παρέμεινα μέχρι
τα 17, διότι μετά ασχολήθηκα με το διάβασμα. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο του
Βόλου δέχτηκα την πρόταση τους και σήμερα παίζω στην γυναικεία ομάδα του
Ολυμπιακού Βόλου.
4. Τι θέση
παίζεις;
-Παίζω αρκετές θέσεις, καθώς ένας καλός
ποδοσφαιριστής μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλες τις θέσεις. Συνήθως παίζω δεξί extreme.
5. Πως
ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο; Σε παρότρυνε κάποιος;
-Ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο διότι με
παρότρυνε η μητέρα μ, η οποία είναι και αυτή πρώην ποδοσφαιρίστρια. Κάποιες
χρονιές έτυχε να παίζουμε μαζί.
6. Υπάρχει
κάποια στιγμή της ποδοσφαιρικής σου καριέρας που θα ήθελες να ξεχάσεις;
-Πιστεύω ότι δεν υπάρχει.
7. Τι
συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο ποδοσφαιριστή;
- Θα τους έλεγα να ακολουθούν τα όνειρά τους
όπου κι αν τους οδηγήσουν. Κι αν έχουν κάποιες αποτυχίες να μην το βάλουν κάτω
γιατί όταν θες κάτι πολύ πιστεύω ότι στο τέλος το καταφέρνεις. Επίσης, το
ποδόσφαιρο χρειάζεται πολλές θυσίες και πολύ προπόνηση.
8. Έχεις
κάποιο γούρι που δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ;
- Δεν έχω κάποιο γούρι, απλά θεωρώ τυχερό να
φορώ μπλούζα με το νούμερο 7.
9. Ποιο
θεωρείς ότι είναι το Α και το Ω στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;
- Πιστεύω ότι δεν υπάρχει Α και Ω στο σύγχρονο
ποδόσφαιρο. Υπάρχουν σίγουρα όμως κάποια πράγματα τα οποία θα πρέπει να
διαθέτει κάθε ποδοσφαιριστης/ρια. Για παράδειγμα, θα πρέπει να είναι δυνατός
χαρακτήρας, να πιστεύει στις δυνατότητες του, να δουλεύει σκληρά και να είναι
ταπεινός. Από εκεί και πέρα βέβαια ο καθένας τα άλλα τα καλλιεργεί ανάλογα.
10. Πως
περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
- Όπως όλοι βέβαια, βόλτες με φίλους, ψώνια,
γήπεδο και κανένα ταξιδάκι που και που.
11. Πως
κρίνεις την μέχρι τώρα παρουσία σας;
- Αυτή την ερώτηση δεν είμαι σε θέση να την
απαντήσω εγώ αλλά όσοι με γνωρίζουν και οι προπονητές μου. Πιστεύω βέβαια ότι
τα πηγαίνω αρκετά καλά εφόσον βρίσκομαι στην θέση αυτή, δηλαδή το ότι παίζω
στον Ολυμπιακό Βόλου και είμαι μία από τις βασικές παίκτριες της εντεκάδας.
12. Ποιος
είναι ο στόχος σας για το ποδόσφαιρο;
-Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο γιατί όπως
είπα το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο ανεπτυγμένο όσο το αντρικό. Αν και
θα έπρεπε γιατί υπάρχουν πολύ ταλαντούχες κοπέλες που μπορώ να πω ότι παίζουν
και καλύτερα από άντρες. Οπότε το ακολουθώ ως χόμπι.
13. Κάνεις κάποια συγκεκριμένη διατροφή;
- Δεν κάνω κάποια συγκεκριμένη διατροφή απλά
προσέχω αυτά που τρώω να είναι υγιεινά και δεν τρώω μεγάλες ποσότητες. Καλό θα
ήταν να υπάρχουν στην διατροφή μας
αρκετά φρούτα και λαχανικά. Επίσης , θα
πρέπει να πίνουμε και πολύ νερό την ημέρα γιατί εκτός από λιποδιαλυτής
ενυδατώνει και το δέρμα.
14. Πως
διατήρησε? Δηλαδή αθλείσαι καθημερινά;
- Προσπαθώ να αθλούμαι όσο το δυνατόν
περισσότερο αλλά όπως ανέφερα προηγουμένως προσέχω και την διατροφή μου.
Επιμέλεια: Γκελντής Κωνσταντίνος (kostasgkelntis1@gmail.com)
Επόμενη συνέντευξη:
Ας μάθουμε
λίγα πράγματα για αυτόν:
Ο Γιώργος
Λαγογιάννης είναι ένα παιδί της τέχνης. Γεννήθηκε στης 15 Νοεμβρίου το 1998
στην Πάτρα και από τότε ζει με την οικογένειά του στον Πύργο Ηλείας. Έχει
συμμετάσχει σε θεατρικές ομάδες όπως… τη Θεατρική Ομάδα Πύργου και τη Θεατρική
ομάδα 3ου Γυμνασίου Πύργου. Πάμε να δούμε τι μας απάντησε!
1. Πόσα χρόνια
ασχολείσαι με το θέατρο;
-Από πολύ μικρός ασχολούμουν με το θέατρο επηρεασμένος από τον πατέρα μου που έπαιζε κι αυτός στη θεατρική ομάδα πύργου.
-Από πολύ μικρός ασχολούμουν με το θέατρο επηρεασμένος από τον πατέρα μου που έπαιζε κι αυτός στη θεατρική ομάδα πύργου.
2. Σε ποιες
παραστάσεις έχεις παίξει;
-H πρώτη μου παράσταση σε επίπεδο ανώτερο από τις παιδικές παραστάσεις που κάναμε στο σχολείο ήταν ο "έρως" του Παπαδιαμάντη με τη ΘΟΠ. Αργότερα έπαιξα στη θεατρική παράσταση "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη πάλι με τη Θεατρική Ομάδα Πύργου. Μετά από αυτές τις δύο επιτυχημένε παραστάσεις ήρθε και η παράσταση "Σμύρνη Μνήμες" ενδιάμεσα ήρθε και η παράσταση για την πόλη μας "Πύργος είμαι ακόμη εδώ" Από το θεατρικό εργαστήρι του Γ. Β.
-H πρώτη μου παράσταση σε επίπεδο ανώτερο από τις παιδικές παραστάσεις που κάναμε στο σχολείο ήταν ο "έρως" του Παπαδιαμάντη με τη ΘΟΠ. Αργότερα έπαιξα στη θεατρική παράσταση "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη πάλι με τη Θεατρική Ομάδα Πύργου. Μετά από αυτές τις δύο επιτυχημένε παραστάσεις ήρθε και η παράσταση "Σμύρνη Μνήμες" ενδιάμεσα ήρθε και η παράσταση για την πόλη μας "Πύργος είμαι ακόμη εδώ" Από το θεατρικό εργαστήρι του Γ. Β.
3. Σου άρεσε
από πάντα ή προέκυψε;
-Γεννήθηκα στο θέατρο.
4. Ασχολείται
και η οικογένειά σου με το θέατρο;
-Ναι ασχολούνταν ο πατέρας μου ο οποίος ήταν ένας απ τους ιδρυτές της Θεατρικής Ομάδα Πύργου.
5. Θα το ακολουθήσεις
και στην πορεία ως επάγγελμα ή θες να ασχοληθείς με κάτι άλλο;
-Το θέατρο
είναι η ζωή μου και το θεωρώ χόμπι μου. Έχω βάλει κάποιους στόχους και θα
προσπαθήσω να επιτύχω πρώτα αυτούς. Μπορεί όπως είπα και πριν να το ακολουθήσω
καθαρά ως χόμπι και στον ελεύθερο μου χρόνο να ασχολούμαι μ αυτό.
6. Ποιο είναι
το όνειρό σου για το θέατρο;
-Να μη
σταματήσω ποτέ να ανεβαίνω πάνω στο σανίδι του θεάτρου στο οποίο και μεγάλωσα.
7. Έχεις
αποκτήσει κάποιο “Fun Glub”;
-Υπάρχουν
άτομα που με υποστηρίζουν σ' ότι και αν κάνω και προπαντός είναι οι φίλοι μου
και η οικογένειά μου.
8. Τι λένε οι
φίλοι σου και η οικογένειά σου;
-Οι φίλοι μου
και η οικογένειά μου με υποστηρίζουν και με ακολουθούν σ' όλα μου τα βήματα και
σε ότι και αν κάνω. Μου δίνουν συμβουλές και δεν μου κάνουν υποδείξεις για ότι
κάνω.
9. Έχεις
αποκτήσει φιλίες μέσα απ’ το θέατρο;
-Έχω κάνει
πάρα πολλές φιλίες μέσα απ το θέατρο, έχω γνωρίσει πολύ κόσμο και έχω
συναντήσει πολλούς μεγάλους ηθοποιούς και σκηνοθέτες.
10. Εκτός απ’ το
θέατρο έχεις και κάποιο άλλο χόμπι;
-Γενικώς όπως
λένε είμαι ένα παιδί με πολλά ενδιαφέροντα. Ασχολούμαι με τη μουσική κάνοντας
πέντε χρόνια πιάνο και αργότερα πέντε χρόνια κιθάρας που συνεχίζει μέχρι σήμερα
ακόμη ένα χόμπι μου είναι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Έχω
συμμετάσχει σε πολλούς διαδικτυακούς διαγωνισμούς.
Ευχαριστούμε
το Γιώργο για τη συνέντευξη που μας έδωσε! Γιώργο το G-Life.Gr σου εύχεται τα καλύτερα!
Επιμέλεια: Γκελντής Κωνσταντίνος (kostasgkelntis1@gmail.com)
Επόμενη συνέντευξη:
Ο Γιάννης
Κορίζης δίνει αποκλειστική συνέντευξη στον Κώστα Γκελντή για την αγάπη που έχει
στη μουσική. Πριν δούμε τι μας απάντησε στις ερωτήσεις, ας μάθουμε λίγα
πράγματα για αυτόν.
Ο Γιάννης
Κορίζης γεννήθηκε στης 8 Ιουλίου το 1998
στην Αθήνα και από τότε ζει στον Πύργο Ηλείας. Είναι ένα παιδί της Α’ Λυκείου
που όπου σταθεί και όπου βρεθεί τραγουδάει. Έχει τραγουδήσει σε φεστιβάλ, σε
παραστάσεις και σε διοργανώσεις. Η φωνή του μπορεί να σε ταξιδέψει. Πάμε να
μάθουμε περισσότερες πληροφορίες γι αυτόν μέσα από τη συνέντευξη που έδωσε στο G-Life.Gr
1. Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τη μουσική;
-Από πολύ μικρός έμαθα τις πρώτες νότες στη κιθάρα με τον πατέρα μου και πήρα τα πρώτα μου μουσικά όργανα, μία παιδική ντραμς και μια φυσαρμόνικα. Συνολικά ασχολούμαι με τη μουσική γενικότερα γύρω στα 8 χρόνια.
2. Είσαι από μουσική οικογένεια;
-Στο σπίτι μας πάντα υπήρχαν οι κιθάρες, τα τραγούδια του πατέρα μου και οι μουσικές από το πιάνο της μητέρας μου.
3. Σου άρεσε από πάντα να τραγουδάς ή είναι κάτι
που προέκυψε;
-Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να τραγουδάει…
4. Θέλεις να ασχοληθείς και επαγγελματικά με το
τραγούδι;
-Το τραγούδι,
η μουσική, το να φτιάχνω τραγούδια, η τέχνη γενικότερα είναι κάτι που έρχεται
από μέσα μου. Είναι πολύ νωρίς να απαντήσω σε κάτι τέτοιο, διότι βασικός μου
στόχος είναι το πανεπιστήμιο.
Η ζωή άλλωστε
κανείς δε ξέρει πως τα φέρνει…
5. Παίζεις κάποιο μουσικό όργανο;
-Ξεκίνησα κάνοντας μαθήματα πιάνου και τα τελευταία τρία χρόνια μελετάω και παίζω κιθάρα.
6. Έχεις γράψει κάποιο δικό σου τραγούδι;
-Έχω γράψει αρκετά τραγούδια με ελληνικό αλλά κι αγγλόφωνο στίχο και συνεχίζω να γράφω. Μερικά από αυτά ήδη τα παίζω σε διάφορες εκδηλώσεις και συναυλίες!
7. Συμμετέχεις σε κάποιο γκρουπ;
-Ξεκινήσαμε με το σχήμα Μπλε Σύννεφα (Blue Clouds) με τον Μαρίνο, τον Γιώργο, τον Παναγιώτη και στη πορεία συνεργαζόμαστε και με φίλους μουσικούς, όπως ο Βασίλης, ο Στάθης, η Κωνσταντίνα κι άλλους που ετοιμαζόμαστε να συνεργαστούμε στο μέλλον.
8. Τι είδους τραγούδια σ’ αρέσει να τραγουδάς;
Όποια
τραγούδια με συγκινούν και έχουν ποιότητα, είτε στο χώρο της ροκ μουσικής είτε
της έντεχνης.
Γενικά δε
θέλω να βάζω ταμπέλες στις μουσικές και τα τραγούδια μου.
9. Που έχεις τραγουδήσει ως σήμερα;
-Στις παγκόσμιες ημέρες μουσικής και νεολαίας που γίνονται κάθε καλοκαίρι, σε εκδηλώσεις σχολικές και σε αντίστοιχες θεατρικές παραστάσεις.
Ευχαριστούμε
θερμά το Γιάννη για την αποκλειστική συνέντευξη. Σου ευχόμαστε
ότι καλύτερο!
Επιμέλεια: Γκελντής Κωνσταντίνος (kostasgkelntis1@gmail.com)
